Ομάδα με θεματικό κύκλο : " Σχέσεις" με την κλινική ψυχολόγο Αγγελική Αρβανιτοπούλου και Σύνθημα : μπορώ να έχω καλύτερες σχέσεις

Στη ζωή μας θα έρχονται πάντα πλείστοι όσοι άνθρωποι … Όλοι θέλουν κάτι από μας (άλλοτε το ξέρουν άλλοτε όχι…άλλοτε το ξέρουμε, άλλοτε όχι….). Οι συγκρούσεις πολλές ( τους έχουμε και μεις ανάγκη αλλά δεν τρέχουμε στον ίδιο χρόνο).

Οι άνθρωποι έρχονται κοντά μας να πάρουν ό,τι τους είναι χρήσιμο από μας. Χρόνος εξακολουθητικός. Θέλεις επομένως γερές ισορροπίες.

Τα νέα : Ομάδα με θεματικό κύκλο : " Σχέσεις"
Διάρκεια : 2 μήνες
Περιβάλλον ιδιαιτέρως φιλικό και υποστηρικτικό.
Τιμή έκπληξη.
Τόπος : Κολωνάκι, μόλις 3 λεπτά από το μετρό του σταθμού Πανεπιστήμιο.
Περιορισμένος αριθμός ατόμων.
Έναρξη ομάδας : Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016 16:30 – 17:50 και για 8 Δευτέρες την ίδια ώρα.
Δήλωση συμμετοχής : wingyspring@gmail.com
Σύνθημα : μπορώ να έχω καλύτερες σχέσεις

Αγγελική Αρβανιτοπούλου
MA Clinical Psychology University of Indianapolis
Harvard edx

Νέος μακεδονικός τάφος στον νομό Πέλλας

Ένας νέος μακεδονικός τάφος, με τέσσερις θαλάμους, ήρθε στο φως εντός του σύγχρονου οικισμού της Πέλλας κατά τη διάρκεια του έργου «Κατασκευή Δικτύων Αποχέτευσης Πέλλας - Ν.Πέλλας», που υλοποιείται από τον Δήμο Πέλλας με χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ 2007-2013. Ο μακεδονικός τάφος, όπως και άλλοι δεκαοκτώ κιβωτιόσχημοι και κεραμοσκεπείς τάφοι του ανατολικού νεκροταφείου της Πέλλας, πρωτεύουσας του μακεδονικού βασιλείου, που αποκαλύφθηκαν κατά τις εκσκαφές, ερευνήθηκαν από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πέλλας από τον Οκτώβριο του 2014 έως και τον Δεκέμβριο του 2015. Η δαπάνη εξασφαλίστηκε μέσω υποέργου αυτεπιστασίας που εκτελείτο παράλληλα με το κυρίως τεχνικό έργο.

Το ενδιαφέρον στο νέο μακεδονικό τάφο της Πέλλας είναι η αρχιτεκτονική μορφή του, αφού εκτός από το κεντρικό σκέλος, με προθάλαμο και κυρίως θάλαμο, διαθέτει δύο ακόμη πλευρικούς θαλάμους που ανοίγονται στη βόρεια και νότια πλευρά του προθαλάμου. Από το κεντρικό σκέλος με ύψος τοίχων 2,50 μ. έχει καταστραφεί η καμαρωτή οροφή. Αντίθετα οι καμάρες των πλευρικών θαλάμων σώζονται σε άριστη κατάσταση. Στο εσωτερικό του νότιου πλευρικού θαλάμου υπάρχει λίθινο βάθρο, πάνω στο οποίο είχε τοποθετηθεί η κλίνη του νεκρού ή της νεκρής. Η είσοδος του αντικρινού βόρειου θαλάμου προστατευόταν με φράγμα, από το οποίο διατηρείται η κατώτερη λιθόπλινθος. 

Ο δρόμος και η πρόσοψη του τάφου, που βρίσκονται στα ανατολικά, δεν στάθηκε δυνατό να ερευνηθούν στην παρούσα φάση. Όμως, όπως συμπεραίνεται από τα πεσμένα αρχιτεκτονικά μέλη η πρόσοψη αναμένεται να έχει μνημειακή διαμόρφωση με αετωματική επίστεψη. Το θυραίο άνοιγμα του προθαλάμου έκλεινε με ξύλινη θύρα ύψους 2,78 μ και πλάτους 1,30 μ.
Ο τάφος συλήθηκε κατά την αρχαιότητα, όπως οι περισσότεροι μακεδονικοί τάφοι. Ολόκληρα αγγεία, λυχνάρια και ειδώλια, που περισυλλέχθηκαν από το εσωτερικό του προθαλάμου, ανάγουν την κατασκευή του μνημείου στο πρώτο μισό του 3ου αι. π.Χ.

Πηγή : Y.Π.Π.Ο.

Τούρκος διακινητής: Αν η κυβέρνηση δεν ήθελε, ούτε μύγα δεν θα πέρναγε στην Ελλάδα

ΠΩΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Τον λένε Οσμάν. Ή τουλάχιστον έτσι μας συστήθηκε. Είναι ένας από τους κορυφαίους της τουρκικής μαφίας που διαχειρίζεται μετανάστες και πρόσφυγες στη γειτονική χώρα. Δεν κρύβεται… «Αν η τουρκική κυβέρνηση δεν ήθελε να κάνουμε τη δουλειά που κάνουμε εμείς δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε στην Ελλάδα ούτε μύγα» λέει αφοπλιστικά.


Διατηρεί ένα μαγαζί στη Σμύρνη που πουλάει τρόφιμα. Ένα μεγάλο μπακάλικο στο Μπασμανέ, τη συνοικία των Ρωμιών και των Εβραίων πριν το 1922 που σώθηκε από τη φωτιά. Οι Τούρκοι τη συνοικία την αποκαλούν «Δαμασκό». Όπως λένε «εδώ έχει πιο πολλούς Σύρους απ’ ότι στη Συρία». Δεν είναι όμως η εικόνα της περιοχής όπως ήταν το περασμένο καλοκαίρι. Στους δρόμους δεν έχει κανέναν Σύρο. Η δημοτική αρχή ξαναφύτεψε το γκαζόν στα πάρκα και στις νησίδες, Σύρος δεν υπάρχει πια ούτε για δείγμα.

Κι όμως… υπάρχουν!

Ο Οσμάν μας εξηγεί ότι πλέον «μένουν σε σπίτια που έχουν νοικιαστεί ειδικά για αυτό το σκοπό. Δεν κυκλοφορούν ελεύθερα, η μετακίνηση τους γίνεται με ΙΧ αυτοκίνητα που τους παραλαμβάνουν από τα σπίτια και τους μεταφέρουν σε σημεία εκκίνησης. Από εκεί μεταφέρονται στα σημεία αναχώρησης».

Πώς μεταφέρονται τώρα. Με πολλούς τρόπους. Πολλοί από αυτούς προκαλούν γέλιο. Όλοι δείχνουν το μέγεθος του κυκλώματος και το αδίστακτο του τρόπου που αυτό λειτουργεί.

Μετανάστες και πρόσφυγες έχουν μεταφερθεί λοιπόν από τον Οσμάν στις περιοχές απέναντι από τη Λέσβο και τη Χίο με λεωφορεία φορτωμένα σε αυτοκίνητα οδικής βοήθειας. Με σχολικά λεωφορεία από την ώρα που τα παιδιά σχολάνε μέχρι την επομένη το πρωί που τα λεωφορεία θα ξαναχρησιμοποιηθούν για τη μεταφορά μαθητών. Με ένα κονβόι ΙΧ, πράγμα που επιτρέπει ακόμα κι όταν ένα αυτοκίνητο το σταματήσει η αστυνομία όλα τα άλλα να κατευθυνθούν στον προορισμό τους. Υπάρχουν όμως και… VIP μεταφορές όπως ανδρών ως πλούσιων αράβων με βιτρίνα Ρωσίδες συνοδούς ακόμα και… με νεκροφόρες! Οι τελευταίες λέει ο Οσμάν είναι ακριβές υπηρεσίες και πληρώνονται εξτρά σχεδόν όσο και το πέρασμα στο νησί.

Ας επιστρέψουμε όμως στη Σμύρνη. Εκεί όπου είναι η βάση του κυκλώματος. Το κύκλωμα που πλέον και υπό τον φόβο των μέτρων που εικάζεται ότι θα ληφθούν από τις τουρκικές αρχές μετά από την πίεση των Ευρωπαίων έχει το παρακάτω οργανόγραμμα.

Στην κορυφή είναι τα μέλη της μαφίας. Οι περισσότεροι είναι στη δουλειά πάνω από 20 χρόνια. Παλιότερα το κάνανε για κανένα καλό μεροκάματο. Πλέον και ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο τα λεφτά είναι πολλά και αξίζει τον κόπο κανείς ακόμα και να ρισκάρει.

Στην άλλη άκρη του δικτύου είναι οι τοπικοί παράγοντες. Αυτοί που διαθέτουν χώρους – ασφαλή περάσματα απ’ όπου και ξεκινούν οι βάρκες. Αυτοί έχουν την ευθύνη να διατηρούν το πέρασμα καθαρό και ασφαλές και να εξασφαλίζουν, είτε την εκπαίδευση κάποιου από τους μεταφερόμενους στο χειρισμό της βάρκας, είτε την εξασφάλιση ενός φτωχοδιάβολου που έναντι καλού μεροκάματου της τάξης των 100 ευρώ τη φορά, θα μεταφέρει τη βάρκα στο νησί και θα επιστρέψει στη συνέχεια στη βάση.

Στο ενδιάμεσο των κορυφαίων και των τοπικών παραγόντων υπάρχουν κυρίως δυο κατηγορίες εμπλεκομένων. Οι «ντίλερς» δηλαδή αυτοί που μαζεύουν πελατεία και την προωθούν στους κορυφαίους της μαφίας. Πώς το κάνουν αυτό; Μέσω σελίδων στο Facebook. Αλλά και με τηλέφωνα που δίνονται από πελάτη σε πελάτη. Σε αυτούς απευθύνονται οι κορυφαίοι της οργάνωσης όταν έχουν βάρκα έτοιμη προς αναχώρηση και απλά τη γεμίζουν.

Κοντά σε αυτούς οι «μπάνκερς». Απίστευτο πλην όμως αληθινό. Πρόκειται για τους «τραπεζίτες» του κυκλώματος, οι οποίοι εισπράττουν τα κόμιστρα. Ο υποψήφιος προς μετακίνηση πληρώνει σε αυτόν με όποιον τρόπο μπορεί. Με χρήματα ή και σε είδος. Κοσμήματα ή πολύτιμες πέτρες ακόμα και με αρχαιότητες! Από τη στιγμή που θα πληρώσει έχει χρόνο τριών ημερών να περάσει στην Ευρώπη. Μόλις η μεταφορά ολοκληρωθεί ο κάθε μετανάστης και πρόσφυγας τηλεφωνεί σε έναν αριθμό που του έχουν δώσει και δίνει έναν κωδικό αριθμό που έλαβε όταν πλήρωσε. Τότε τα κόμιστρα «απελευθερώνονται» και ο τραπεζίτης πληρώνει όσους έχουν λαμβάνειν. Περίπου το 15 με 20% πληρώνεται σε όλους τους άλλους συμμετέχοντες στη μεταφορά ενώ το υπόλοιπο ποσό το παραλαμβάνει ο κορυφαίος του κυκλώματος. Στην περίπτωση μας ο Οσμάν.

«Γιατί παίρνετε τα περισσότερα εσείς;» τον ρωτάμε. Μας εξηγεί πως έχει πολλά έξοδα. Πληρώνει τα σκάφη. Τις πλαστικές βάρκες που ανάλογα με το μέγεθος τους και την ποιότητα της μηχανής κοστίζουν από 800 έως 20.000 ευρώ! Αυτές αγοράζονται νόμιμα «Με φατούρα» δηλαδή με τιμολόγιο ούτως ώστε κατά τη μεταφορά ακόμα και αν η αστυνομία σταματήσει κάποιον που μεταφέρει βάρκες και μηχανές να μην μπορεί να του κάνει τίποτα.

Αυτός πληρώνει και τους τραπεζίτες. Αυτοί πληρώνονται από 20 μέχρι 100 ευρώ για κάθε είσπραξη ενώ κρατάνε και όλα τα χρήματα όσων δεν τηλεφωνούν για να δηλώσουν την άφιξη στον προορισμό τους. Γιατί; Γιατί για παράδειγμα πνίγηκαν ή τους συνέλαβε η ακτοφυλακή και τους επέστρεψε στην Τουρκία κι από εκεί στα στρατόπεδα που διατηρεί στη νοτιοανατολική Τουρκία.

«Δεν θέλει ματωμένα λεφτά» λέει ο Οσμάν. Με θράσος θα έλεγε κανείς… Αλλά συχνά επικαλείται τους «κανόνες ηθικής» που διακρίνουν τη δική του δουλειά. Γιατί όπως λέει όλοι αυτοί οι κορυφαίοι «είναι ηθικοί»! Δεν αφήνουν κόσμο να περάσει με θάλασσα. Δε βάζουν περισσότερους από 50 σε κάθε μεγάλη βάρκα και περισσότερους από 20 σε μικρή. Αυτοί μεταφέρουν κόσμο μόνο με πλαστικές βάρκες. Οι ξύλινες είναι δουλειά ντόπιων ή κάποιων Αράβων «που τους είχαμε σαν ενδιάμεσους να μαζεύουν λόγω της γλώσσας κόσμο και άνοιξαν δικά τους μαγαζάκια και πνίγουν τον κόσμο. Αυτούς πιάνουν συνήθως οι λιμενικές αρχές της Τουρκίας ή ρισκάρουν περνώντας κόσμο με μεγάλα σκάφη προκαλώντας ατυχήματα όπως αυτό στη Λέσβο στις 28 Οκτωβρίου».

Ο Οσμάν είναι απόλυτα ενημερωμένος για την κατάσταση που επικρατεί στη Λέσβο. Για το τι συμβαίνει στην Τουρκία δε το συζητάμε.

Ξέρει για τα ατυχήματα και τους νεκρούς, για τα hot spot και για τα προβλήματα που υπάρχουν στα νησιά. Ξέρει φυσικά και για το τι συμβαίνει στην Τουρκία. Για παράδειγμα μας λέει πως το ότι το Σαββατοκύριακο πριν ένα μήνα περίπου δεν πέρασε κανένας στη Λέσβο έχει να κάνει με το ότι στην περιοχή του Μοσχονησιού στον Αδραμυτινό κόλπο ήταν ο Ερντογάν για τη γιορτή της ελαιοσυλλογής. «Να μην προκαλούμε κιόλας» λέει γελώντας.

Μας αποχαιρετά «γιατί έχει δουλειά». Τον ρωτάμε αν φοβάται που μας μίλησε. Δε φοβάται. «Σου το ξαναείπα» λέει. «Αν η τουρκική κυβέρνηση δεν ήθελε να κάνουμε τη δουλειά που κάνουμε εμείς δεν θα μπορούσαμε να περάσουμε στην Ελλάδα ούτε μύγα»! Εξάλλου έχει βγάλει πολλά λεφτά. «Να κάθομαι εγώ. Και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Σήμερα αν μου πει κάποιος πως πρέπει να σταματήσω θα το κάνω. Αλλά δε μου το λέει και κανένας…» λέει καθώς φεύγουμε!

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64305503

" Ενάντια στην Θλίψη της Κρίσης'' σεμινάριο αυτο-βελτίωσης με την κλινική ψυχολόγο Αγγελική Αρβανιτοπούλου

SANDI NIKOLAREAS & THE GREEK ACADEMY OF FINE ARTS & στα πλαίσια του Διεθνούς Οικονομικού Forum The MONEY SHOW
Έχουν την τιμή να σας καλέσουν στο «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ» στο δεύτερο μέρος του σεμιναρίου αυτο-βελτίωσης με την κλινική ψυχολόγο Αγγελική Αρβανιτοπούλου

" Ενάντια στην Θλίψη της Κρίσης'', το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου στις 16:00μ.μ. -18:00μ.μ.

Μπορείς ακόμη και Τώρα.....

Έχει χώρο και για το δικό σου όνειρο...απλά με τόσα βάρη δύσκολα να πετάξεις. Έλα.

Ελεύθερη είσοδος με σειρά προτεραιότητας

Συμμετοχή : wingyspring@gmail.com

https://www.facebook.com/events/528568840641778/

Ο Σάντη Νικολαρέας και η κλινική ψυχολόγος Αγγελική Αρβανιτοπούλου στο σεμινάριο αυτο-βελτίωσης " Ενάντια στην Θλίψη της Κρίσης'' που πραγματοποιήθηκε τις 12 Δεκεμβρίου 2015 στο Βιομηχανικό επιμελητήριο Πειραιά διοργάνωση The Greek Academy of Fine Arts & Sandi Nikolareas στα πλαίσια του οικονομικού φόρουμ "Money Show"

Το πρώτος μέρος, πραγματοποιήθηκε τις 12 Δεκεμβρίου 2015, στο Βιομηχανικό επιμελητήριο Πειραιά διοργάνωση The Greek Academy of Fine Arts & Sandi Nikolareas στα πλαίσια του οικονομικού φόρουμ "Money Show" .




Aπολαύστε την κλινική ψυχολόγο Αγγελική Αρβανιτοπούλου, έστω και λίγο καθώς και τον υπέροχο Σάντη Νικολαρέα που την παρουσίασε σε ερασιτεχνικό βίντεο φίλης της :https://www.youtube.com/watch?v=1PMsYvjpf98&feature=youtu.be


Επίσης θα μπορέσετε να δείτε και την έκθεση εικαστικών που θα συνεχιστεί έως και τις 20 Δεκεμβρίου 2015 :

Έκθεση Εικαστικών με επιμέλεια του Sandi Nikolarea & The Greek Academy of Fine Arts στα πλαίσια του Διεθνούς Οικονομικού Forum «Money Show» 18-20 Δεκ. στο Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιώς


Χορηγοί επικοινωνίας :

Πετρούλα Σίνη Betty Sini., Οικονομολόγος, Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του The Greek Academy of Fine Arts, ιδιοκτήτρια των ιστοσελίδων (Blogger ) Εφημερ.είδηση, αρχισυντάκτρια στην ιντερνετική εφημερίδα Mynima Hellas News, αρθρογράφος και στο Lamore Radio, ως κάτωθι :


The Greek Academy of Fine Arts


The Greek Academy of Fine Arts
Sandi Nikolareas
Sandi Nikolareas Author
The Sandi Nikolareas Art Galleries -associates: Paris,London,Milan,New York


MYNIMA HELLAS NEWS



- http://mynima-hellas.com/

- Ειδήσεις -Πολιτισμός-Culture News/Mynima-Hellas.com

- https://plus.google.com/u/0/b/112086706467111539307/+Mynimahellascom/posts

- https://plus.google.com/b/117929401800749053861/+Mynima-hellas/posts

- https://www.facebook.com/mynimahellascom

- https://twitter.com/mynimahellas

- https://www.youtube.com/channel/UCJxrPnTVmGNRaViZRkgtTqg

- http://mynima-hellas.com/forum/

Εφημερ.είδηση



- https://sites.google.com/site/ephemereidese/

- https://www.facebook.com/PetroulaSiniProsopikaIstologia

- http://tehneskaigrammata.blogspot.gr/

- https://plus.google.com/116497634117844544779/posts

- https://twitter.com/PetrSini

- http://anazitiseispsixis.blogspot.gr/

Lamore Radio



- http://lamore-radio.com/el/articles/greece/

- https://www.facebook.com/LamoreRadio?fref=ts

- https://www.facebook.com/groups/146916448836920/?fref=ts

- https://www.facebook.com/fairytaleradio.station?fref=ts

- https://www.facebook.com/groups/207897959335777/?fref=ts

Άτυπη κατάθλιψη: Τα σημάδια που πρέπει να γνωρίζετε

Κάθε είδος κατάθλιψης μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε λυπημένοι και να σας εμποδίσει σημαντικά από το να έχετε μια κανονική καθημερινότητα. Ωστόσο, αν έχετε άτυπη κατάθλιψη, τότε είναι σίγουρο ότι σε κάποια στιγμή θα εμφανιστούν ορισμένα βασικά συμπτώματα. Αυτά, σε γενικές γραμμές, περιλαμβάνουν την αυξημένη πείνα, την αύξηση του σωματικού βάρους, τις πολλές ώρες ύπνου και άλλα.

Η άτυπη κατάθλιψη συνήθως αρχίζει στην εφηβεία και είναι πιο συχνή στις γυναίκες παρά στους άνδρες. Παρά την ονομασία της, η άτυπη κατάθλιψη δεν είναι πολύ σπάνια. Όπως και με άλλες μορφές κατάθλιψης, η θεραπεία για την άτυπη κατάθλιψη περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, ψυχολογική υποστήριξη (ψυχοθεραπεία) και αλλαγές στον τρόπο ζωής.

Συμπτώματα

Προσωρινή ευεξία στο άκουσμα μιας καλής/ευχάριστης είδησης, αλλά αίσθημα βαθιάς λύπης/απόγνωσης λίγο αργότερα
Αυξημένη όρεξη με ακούσια αύξηση του σωματικού βάρους
Αυξημένη επιθυμία για ύπνο, συνήθως πάνω από 10 ώρες την ημέρα
Αίσθηση ότι τα χέρια και τα πόδια σας είναι “πολύ βαριά”, κάτι που διαρκεί τουλάχιστον μια ώρα μέσα στην ημέρα
Αδυναμία διατήρησης μακροχρόνιας σχέσης, λόγω της ευαισθησίας στην απόρριψη ή την κριτική, η οποία επηρεάζει τις σχέσεις του ασθενούς, την κοινωνική του ζωή και την εργασία του.

Παράγοντες κινδύνου

Πολλοί παράγοντες φαίνεται να αυξάνουν τον κίνδυνο ανάπτυξης ή “ενεργοποίησης” της κατάθλιψης, είτε πρόκειται για άτυπη, είτε όχι. Οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν:

Κατάθλιψη που ξεκίνησε σε παιδική ή εφηβική ηλικία
Ιστορικό διπολικής διαταραχής

Κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών
Σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση
Τραυματικές εμπειρίες στην παιδική ηλικία
Ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, όπως η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή η υπερβολική εξάρτηση από άλλο άτομο
Σοβαρή ασθένεια, όπως ο καρκίνος ή η καρδιακή νόσος
Ορισμένα φάρμακα, όπως κάποια φάρμακα για την υψηλή πίεση του αίματος ή υπνωτικά χάπια (Προσοχή: μιλήστε πρώτα με το γιατρό σας πριν διακόψετε οποιοδήποτε φάρμακο)
Οικονομικά προβλήματα

Το οικογενειακό ιστορικό και άλλα προβλήματα με την οικογένεια ή τους άλλους μπορεί επίσης να αυξήσει τον κίνδυνο της κατάθλιψης:

Πρώτου βαθμού συγγενείς με ιστορικό κατάθλιψης, διπολικής διαταραχής ή αλκοολισμού
Στρεσογόνα γεγονότα στην ζωής του ασθενούς, όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου
Κατάθλιψη μετά τον τοκετό (επιλόχεια κατάθλιψη)
Πιθανή αυτοκτονία κάποιου μέλους της οικογένειας
Περιορισμένες φιλικές επαφές ή άλλες προσωπικές σχέσεις

Επιπλοκές

Όπως και άλλα είδη της κατάθλιψης, η άτυπη κατάθλιψη είναι μια σοβαρή ασθένεια που μπορεί να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα. Η άτυπη κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει σε συναισθηματικά, συμπεριφορικά και προβλήματα υγείας, που επηρεάζουν κάθε τομέα της ζωής σας. Επιπλοκές που σχετίζονται με την άτυπη κατάθλιψη μπορεί να περιλαμβάνουν:

Υπερβολικό βάρος ή παχυσαρκία, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή νόσο και διαβήτη
Υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ ή χρήση ναρκωτικών ουσιών
Άγχος και διαταραχή πανικού ή κοινωνική φοβία
Οικογενειακές διαφορές/εντάσεις, δυσκολίες στις σχέσεις και την εργασία ή προβλήματα στο σχολείο
Κοινωνική απομόνωση
Αυτοκτονικές σκέψεις

Πηγή: http://www.madata.gr/diafora/health/457308.html

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρείτε άλλες λύσεις»

Δημοσιεύθηκε τις 11 Δεκεμβρίου, 2015 : http://www.piratenews.gr

“Η χάρις και η ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να σκεπάζει όλους σας, την κοινωνία, το έθνος και την Εκκλησία μας. Σκέφθηκα πολύ για να συντάξω αυτή την εγκύκλιο και να την απευθύνω στην αγάπη σας. Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω. Τις τελευταίες όμως μέρες, μέσα στην κατάσταση του γενικευμένου πανικού που επικρατεί στην πατρίδα μας, των σπασμωδικών αποφάσεων των υπευθύνων διαχειριστών της ζωής και του μέλλοντός μας, την επαναλαμβανόμενη εναλλαγή υποσχέσεων και διαψεύσεων που έχουν τραυματίσει το ηθικό και την αξιοπρέπεια μας, τον καταιγισμό των χωρίς τέλος φορολογικών επιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής μας που ζητούν απεγνωσμένα μία παρέμβαση και κάποια συμπαράσταση στο οικονομικό τους αδιέξοδο και δράμα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά. Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επί πλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς.

Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει ίσως και την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σίγουρα και αρκετούς από μας.

Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σε αυτό το κατάντημα;

Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, του κόπου του, της αξίας του, και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως; Και τώρα χωρίς καμμία ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος μας πιεστικά τα δάκρυα και το αίμα μας; Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι υπερβολή αυτό.

Πρέπει όμως να το πούμε. Να το φωνάξουμε στα αυτιά των αρμοδίων: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρέστε άλλες λύσεις.

Ίσως πιο δύσκολες, αλλά πιο αποδοτικές, πιο έξυπνες και σίγουρα πιο ανθρώπινες. Αν δεν μπορείτε, ομολογήστε την αδυναμία σας. Δεν είναι ντροπή να μην μπορεί κανείς. Είναι όμως απαράδεκτο να επιμένει στην ευθύνη της γενικευμένης καταστροφής μας. Μας φτιάξατε ένα κράτος που προσφέρει στον λαό πολύ λιγότερα από όσα του απαιτεί.

Πρέπει να το καταλάβετε∙ δεν είστε μόνο οφειλέτες στους δανειστές σας, είστε οφειλέτες και στον λαό που ταχθήκατε να υπηρετείτε. Αφού δεν καταφέρνετε την εθνική σωτηρία μέσα από πολιτική συνεργασία, αυτή θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από λαϊκή απαίτηση και πρωτο­βουλία». Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του, να κάνει γνωστά τα όριά του. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας. Όσο παραμένουμε αδρανείς, όσο μένουμε υποτελείς σε εσφαλμένες ή αβάσταχτες επιλογές, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας.

Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε. Τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Και επειδή δεν θα τα αλλάξουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι όλοι. Όποιος πονάει για την κατάσταση και αγαπάει την αλήθεια έχει θέση σε αυτή την αλλαγή. Κανείς δεν περισσεύει. Όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Όχι από συμβιβασμένους ούτε από αγανακτισμένους, αλλά από υγιώς επαναστα-τημένους.

Όλοι μαζί και πρέπει και μπορούμε και επιβάλλεται να αλλά-ξουμε με δική μας πρωτοβουλία το μέλλον μας.

Όχι με βία, αλλά με δύναμη και αποφασιστικότητα.

Όχι με μηδενιστικές επιλογές, αλλά με καθαρότητα, ηρωισμό και εξυπνάδα.

Σίγουρα και η δική μας ευθύνη ως λαού δεν είναι καθόλου μικρή.

Συμφωνήσαμε με τις μικρονοϊκές πολιτικές επιλογές και τις κάναμε συνή-θειες και νοοτροπία μας. Η ανειλικρίνεια, η αδιαφορία, το βόλεμα, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις κατά της πίστης και παράδοσής μας, η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτέλεσαν κομμάτια της ζωής του νεοέλληνα που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν μας φταίνε μόνον οι άλλοι είτε αυτοί λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί. Το δικό μας μερίδιο ευθύνης για το σημερινό μας κατάντημα δεν είναι ευκαταφρόνητο.

Η λύση της μετάνοιας και αλλαγής είναι μονόδρομος.

Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε.

Τη δική μας όμως νοοτροπία και ζωή έχουμε και τη δυνατότητα και την ευθύνη να τις διορθώσουμε.

Ας αρχίσει ως επανάσταση αυτή η αλλαγή από τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πιο ηρωικό.

Ομολογώ ότι και ως Εκκλησία μας κάνανε κομμάτι του καταρρεόντος κρατικού συστήματος. Γι’ αυτό και συχνά μας παρερμηνεύει ο λαός.

Αγκαλιάσαμε το κράτος, στηριχθήκαμε σε αυτό και τραυματίσθηκε η βαθειά σχέση μας με τον λαό. Τον υπηρετήσαμε μεν ως πονεμένο και φτωχό, αλλά δεν τον αγκαλιάσαμε ως κομμάτι της υπόστασής μας. Τουλάχιστον δεν καταφέραμε να μας νοιώσει έτσι. Μολύνθηκε το γάλα της μάνας του, της Εκκλησίας, και απέστρεψε το πρόσωπό του από το στήθος της. Αυτό είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει.

Ο λαός είναι ό,τι ιερώτερο έχουμε μετά τον Θεό και η Εκκλησία στη φύση της είναι η ανάσα του λαού. Αυτήν την ανάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να ξαναρχίσει ο ζωτικός θηλασμός. Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι είμαστε και θύματα. Κάποιοι μας ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τα θέματά μας με ένοχη ανικανότητα. Κάποιοι μας διέσυραν διεθνώς και μας οδήγησαν στα στόματα των θηρίων αυτού του κόσμου είτε από επιπολαιότητα είτε ενδεχομένως και από ύποπτες σκοπιμότητες. Και να πού φτάσαμε!

Ισοπεδωθήκαμε στο μηδέν της περιουσίας μας και στο τίποτα της αξιοπρέπειάς μας. Παρά ταύτα δεν ψάχνουμε για ενόχους. Τώρα επειγόμαστε για λύσεις. Λύσεις όμως που δεν πατάνε τον λαό, αλλά ανασταίνουν την τιμή του. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει όσοι παίρνουν αποφάσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα μαγαζιά και στην καθημερινότητα.

Τι συμβαίνει στις ψυχές μας. Αυτό δεν θα το μάθουν από την τρόϊκα ούτε από τις μεταξύ τους διαβουλεύσεις. Θα το μάθουν από τον λαό. Πρέπει την φωνή μας να την ακούσουν. Δεν γίνεται αλλιώς. Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την λεγόμενη «έκτακτη εισφορά ακινήτων» να μη φτάσουν σε απόγνωση. Να ξέρουν ότι θα βρεθούμε όλοι ενωμένοι στο πλευρό τους και θα φωνάξουμε μαζί: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Ας καταλάβουν ότι δεν έχουμε. Δεν μπορούμε.

Φτάσαμε στα όριά μας, αλλά αρνούμαστε να μας τελειώσουν. Αν αδρανήσουμε δεν θα το καταλάβουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφή-τευσε πριν από διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θα σας βάλουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο ακόμη και στα παράθυρα και στα κοτέτσια, αλλά όμως δεν θα προλάβουν».

Πράγματι, δεν θα προλάβουν!

Μη λυγίσετε μπροστά στην οικονομική χρεωκοπία. Αυτήν ήδη τη ζούμε. Αρνηθείτε τη χρεωκοπία της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έστω τώρα, την τελευταία στιγμή.

Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική είναι μια ευλογημένη περιοχή που μέχρι πρότινος έσφυζε από ανάπτυξη και ευημερία. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και πληθαίνουν αυτοί που με απόγνωση στρέφονται στην Εκκλησία η όπου βρουν, και εκλιπαρούν για συμπαράσταση και βοήθεια.

Πολλοί έχουν λυγίσει, έχουν οικονομικά γονατίσει. Δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Έχασαν τον ύπνο τους. Ζουν την απειλή του παρόντος και με τον φόβο του μέλλοντος. Έχουν ιδιοκτησίες, αλλά δεν έχουν χρήματα. Αυτοί πως θα πληρώσουν; Πού να τα βρουν; Θα τους πάρουν το σπίτι; Θα τους κόψουν το ρεύμα; Είναι δυνατόν να βυθίσουν στο σκοτάδι την Κερατέα η το Λαύριο που φιλοξενούν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην πατρίδα μας;

Ό,τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας.

Αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς.

Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια.

Με κανέναν τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή που νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οι ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τους πολυελαίους.

Όλοι μαζί λοιπόν τώρα, οφείλουμε να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας περισσότερο από όσο τους πιέζουνε οι δανειστές. Γιατί η ανάγκη μας για επιβίωση ξεπερνάει την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί η αξιοπρέπειά μας αξίζει περισσότερο από τα πάσης φύσεως συμφέροντα.

Γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια στηρίζεται σε μια ιστορία που όλοι τους ζηλεύουν. Γιατί την Ευρώπη την βλέπουμε περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί την δυσκολία των λαών παρά ως θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία τις κοινωνίες. Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό. Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς αφήσει.

Με πατρικές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης

(Εγκύκλιος Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικολάου)

Πηγή http://www.piratenews.gr/mesogaias-nikolaos-os-edo-den-mporoume-allo/

Πιότρ Κροπότκιν – Ένας αναρχικός πρίγκηπας (9 Δεκεμβρίου 1842 – 19 Σεπτεμβρίου 1921)

Ρώσος αναρχικός στοχαστής, ο οποίος διατύπωσε μία παραλλαγή της αναρχικής θεωρίας, γνωστής ως «αναρχο-κομουνισμός». Θεωρούσε ότι ο καπιταλισμός δημιουργούσε φτώχεια και τεχνητή σπανιότητα των αγαθών, ενώ προωθούσε την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Πίστευε σε μία κομμουνιστική κοινωνία, χωρίς κράτος, αποκεντρωμένη και βασισμένη στην αλληλοβοήθεια και την εθελοντική οργάνωση των εργατών. Αν και διακρίθηκε σε ποικίλους επιστημονικούς τομείς, από τη ζωολογία και τη γεωγραφία, ως την κοινωνιολογία και την ιστορία, περιφρόνησε την υλική επιτυχία, προς χάρη της ζωής του επαναστάτη.

Ο αριστοκρατικής καταγωγής Πιοτρ Αλεξέγεβιτς Κροπότκιν (Pyotr Kropotkin) γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1842 (9 Δεκεμβρίου 1842 με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) στη Μόσχα. Ήταν γιος του πρίγκιπα του Σμολένσκ, Αλεξέι Πέτροβιτς Κροπότκιν, ο οποίος διέθετε μεγάλα τσιφλίκια και 1200 δουλοπάροικους στη δούλεψή του. Η μητέρα του ήταν κόρη Κοζάκου στρατηγού. Το 1857, σε ηλικία 14 ετών, εντάχθηκε στο επίλεκτο σώμα των Ακολούθων, το οποίο προετοίμαζε τα παιδιά της ρωσικής αριστοκρατίας για στρατιωτική καριέρα. Παρέμεινε στην Αγία Πετρούπολη, όπου έδρευε η στρατιωτική αυτή σχολή, έως το 1862, οπότε εντάχθηκε στον ρωσικό στρατό. Τα χρόνια της μαθητείας του, εκτός από τη σκληρή έως απάνθρωπη στρατιωτική εκπαίδευση, μελέτησε κατά μόνας τους Γάλλους εγκυκλοπαιδιστές και τη γαλλική ιστορία, ενώ ήρθε σε επαφή με τα φιλελεύθερα πνεύματα που έκαναν έντονη την παρουσία τους εκείνη την περίοδο στη Ρωσία. Εκτιμούσε την απόφαση του τσάρου Αλέξανδρου Β' να καταργήσει τη δουλεία το 1861, αλλά αμφισβητούσε τη «φιλελεύθερη φήμη» που τον ακολουθούσε.

Από το 1862 έως το 1867 υπηρέτησε ως αξιωματικός στη Σιβηρία. Παράλληλα με τα στρατιωτικά του καθήκοντα μελέτησε την πανίδα της περιοχής και επιδόθηκε σε γεωγραφικές έρευνες. Την περίοδο της παραμονής του στη Σιβηρία μελέτησε τα βιβλία του Γάλλου αναρχικού Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν, του Άγγλου φιλελεύθερου στοχαστή Τζον Στιούαρτ Μιλ και του συμπατριώτη του διανοούμενου Αλεξάντερ Χέρτζεν, του «πατέρα του ρωσικού σοσιαλισμού», όπως αποκλήθηκε. Αυτές οι πνευματικές αναζητήσεις του, σε συνδυασμό με τις εμπειρίες του από την κατάσταση των αγροτών στη Σιβηρία, τον οδήγησαν να διακηρύξει το 1872 ότι είναι αναρχικός.

Το 1867 παραιτήθηκε από τον στρατό, γεγονός που δυσαρέστησε τον πατέρα του, ο οποίος τον αποκλήρωσε. Γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης για σπουδές στα μαθηματικά και παράλληλα συνέχιζε τις γεωγραφικές του έρευνες στη Σουηδία και τη Φιλανδία, με έξοδα της Ρωσικής Γεωγραφικής Υπηρεσίας. Τα πορίσματα των ερευνών του τού εξασφάλισαν αμέσως αναγνώριση και του άνοιξαν τον δρόμο για μια λαμπρή επιστημονική καριέρα. Ωστόσο, το 1871 αρνήθηκε τη θέση του γενικού γραμματέα της Ρωσικής Γεωγραφικής Εταιρείας και αφού αποποιήθηκε τον τίτλο του πρίγκιπα, που κατείχε κληρονομικά, αφιέρωσε τη ζωή του στους σκοπούς της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το 1872 επισκέφθηκε την Ελβετία κι έγινε μέλος της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (IWA), γνωστή και ως Πρώτη Διεθνής. Γρήγορα, όμως, απέρριψε τον σοσιαλισμό της Πρώτης Διεθνούς, όταν γνώρισε τους Ελβετούς ωρολογοποιούς της ορεινής περιοχής του Γιούρα, των οποίων οι εθελοντικές ενώσεις αλληλοϋποστήριξης απέσπασαν τον θαυμασμό του. Κατά την επάνοδό του στη Ρωσία προσχώρησε σε μια επαναστατική ομάδα, τον Κύκλο του Τσαϊκόφσκι, που έκανε προπαγάνδα μεταξύ των αγροτών και εργατών στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα.

Τον Μάρτιο του 1874 συνελήφθη για ανατρεπτική δράση και κλείστηκε στη φυλακή. Εξαιτίας της αριστοκρατικής καταγωγής του εξασφάλισε μία σειρά από προνόμια, μεταξύ των οποίων, η συνέχιση του επιστημονικού του έργου. Το καλοκαίρι του 1876, λίγο πριν από τη δίκη του, δραπέτευσε με τη βοήθεια των φίλων του. Την ίδια νύχτα διασκέδασε με τους συνεργούς φίλους του σε πολυτελές εστιατόριο της Αγίας Πετρούπολης, πιστεύοντας ορθά ότι η αστυνομία δεν θα τον αναζητήσει εκεί. Την επομένη ημέρα επιβιβάστηκε σε πλοίο, με προορισμό την Αγγλία. Έπειτα από σύντομη παραμονή στο Χαλ, επέστρεψε στην Ελβετία και το 1878 ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας των γνώριμών του ωρολογοποιών του Γιούρα Le Révolté (Ο Επαναστάτης) και παράλληλα εξέδιδε διάφορα επαναστατικά φυλλάδια.

Μετά τη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β' (1 Μαρτίου 1881) από τον ναρόντνικο Νικολάι Ρισάκοφ, απελάθηκε μετά από αίτημα της ρωσικής κυβέρνησης. Μετοίκησε στη Γαλλία, όπου συνελήφθη και παρέμεινε στη φυλακή για τρία χρόνια, με τις κατηγορίες της επαναστατικής δραστηριότητας. Αποφυλακίστηκε το 1886 κι εγκαταστάθηκε στην Αγγλία, όπου παρέμεινε τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Κατά τη διάρκεια της εξορίας του, ο Κροπότκιν συνέγραψε σειρά βιβλίων, με στόχο -όπως συχνά παρατηρούσε- να θέσει τον αναρχισμό σε επιστημονική βάση. Τα σπουδαιότερα είναι Η κατάκτηση του Ψωμιού (1892), Αγροί, Εργοστάσια, Εργαστήρια (1899) και Αμοιβαία Βοήθεια (1902). Στο τελευταίο, το οποίο θεωρείται το αριστούργημά του, ισχυρίζεται ότι παρά τη δαρβινική θεωρία για την επιβίωση του ισχυροτέρου, η συνεργασία παρά η σύγκρουση αποτελεί τον κύριο παράγοντα της εξέλιξης των ειδών. Με την παράθεση παραδειγμάτων αποδεικνύει ότι η κοινωνικότητα αποτελεί το κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε κάθε βαθμίδα του ζωικού βασιλείου. Μεταξύ των ανθρώπων διαπιστώνει ότι η αλληλοβοήθεια αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Θεωρεί ότι η τάση της σύγχρονης ιστορίας κλίνει προς αποκεντρωμένες, συνεργατικές κοινωνίες, στις οποίες οι άνθρωποι θα είναι δυνατόν να αναπτύξουν τις δημιουργικές τους ικανότητες χωρίς την παρέμβαση του κράτους.

Στη θεωρία του αναρχο-κομουνισμού, βάσει της οποίας η ατομική ιδιοκτησία και τα άνισα εισοδήματα θα υποκατασταθούν από την ελεύθερη διάθεση των αγαθών και υπηρεσιών, ο Κροπότκιν έκανε ένα σημαντικό άλμα για την εξέλιξη της αναρχικής οικονομικής σκέψης. Την αρχή της αμοιβής της εργασίας την υποκατέστησε με την αρχή της κάλυψης των αναγκών. Κάθε άτομο θα έκρινε τις δικές του ανάγκες και θα λάμβανε από τις κοινές αποθήκες οτιδήποτε έκρινε ότι του ήταν αναγκαίο. Ο Κροπότκιν οραματιζόταν μία κοινωνία, στην οποία οι άνθρωποι θα εκτελούσαν τόσο χειρωνακτική, όσο και διανοητική εργασία. Τα μέλη κάθε συνεργατικής κοινότητας θα εργάζονταν από το 20ο μέχρι το 40ο έτος. Τέσσερις ή πέντες ώρες ημερησίως θα αρκούσαν για μια άνετη ζωή και η κατανομή της εργασίας θα παρείχε την ευκαιρία για ποικιλία ευχάριστων απασχολήσεων.

Για να προπαρασκευάσει ο Κροπότκσιν τους ανθρώπους για την ευτυχή αυτή ζωή στήριξε τις ελπίδες του στην εκπαίδευση των παιδιών, η οποία θα καλλιεργούσε τόσο τις πνευματικές, όσο και τις φυσικές ικανότητές τους. Έδινε έμφαση στις ανθρωπιστικές σπουδές και τις βασικές αρχές των μαθηματικών και των θετικών επιστημών. Η εκπαίδευση δεν θα στηριζόταν μόνο στα βιβλία, αλλά και στη διαπαιδαγώγηση στην ύπαιθρο, με άμεση παρατήρηση και δράση. Πίστευε ότι στον μελλοντικό αναρχιστικό κόσμο, που θα βασίζεται στην αλληλοβοήθεια, η αντικοινωνική συμπεριφορά θα αντιμετωπίζεται όχι με τη νομοθεσία και τη φυλάκιση, αλλά με την ανθρώπινη κατανόηση και την ηθική επιβολή της κοινότητας.

Μετά τη «Φεβρουαριανή Επανάσταση» του 1917, του επετράπη να επιστρέψει στη Ρωσία, όπου έγινε δεκτός με ιδιαίτερο ενθουσιασμό από τους ομοϊδεάτες του. Του προσφέρθηκε το Υπουργείο Παιδείας, αλλά αυτός αρνήθηκε, γιατί τυχόν αποδοχή της πρότασης θα αντέβαινε τις αναρχικές του ιδέες. Πίστευε πολύ στα σοβιέτ (συμβούλια στρατιωτών και εργατών), τα οποία θα αποτελούσαν τη βάση της αταξικής κοινωνίας. Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους τον Οκτώβριο του 1917, ο ενθουσιασμός του μεταβλήθηκε σε απογοήτευση. Οι Μπολσεβίκοι, έλεγε, είχαν δείξει πως δεν πρέπει να γίνει η επανάσταση, δηλαδή με αυταρχικές μεθόδους. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στη συγγραφή της Ιστορίας της Ηθικής, την οποία δεν ολοκλήρωσε ποτέ.

Ο Πιοτρ Αλεξέγεβιτς Κροπότκιν πέθανε από πνευμονία στις 8 Φεβρουαρίου 1921, στην πόλη Ντιμιτρόφ της Ρωσίας. Η κηδεία του έγινε στη Μόσχα με άδεια του Λένιν και την παρακολούθησαν χιλιάδες κόσμου. Ήταν και η τελευταία φορά επί Σοβιετικής Ένωσης που παρέλασε η μαύρη σημαία του αναρχισμού στη ρωσική πρωτεύουσα.

O Κροπότκιν έγινε διάσημος περισσότερο με τα συγγράμματά του, παρά με τη δράση του, αν και στην αρχή διάνυσε ως επαναστάτης μια περιπετειώδη διαδρομή, την οποία περιγράφει στην αυτοβιογραφία του Αναμνήσεις ενός επαναστάτη (1899). Η ζωή του αποτέλεσε υπόδειγμα υψηλών ηθικών στόχων και του συνδυασμού διανόησης και δράσης, που δίδασκε σε όλα τα επίπεδα. Δεν επέδειξε εγωπάθεια, διπροσωπία, πάθος για την εξουσία, εκδηλώσεις που έβλαψαν την εικόνα τόσων άλλων επαναστατών. Για τους λόγους αυτούς θαυμάστηκε, όχι μόνο από τους συντρόφους του, αλλά και από πολλούς, που ο χαρακτηρισμός «αναρχικός» δεν σήμαινε τίποτε άλλο από τον φονιά με το στιλέτο ή τη βόμβα. Ο Όσκαρ Ουάιλντ τον θεωρούσε ως ένα από τους δυο αληθινά ευτυχισμένους ανθρώπους που είχε γνωρίσει.

ΠΗΓΕΣ: http://www.sansimera.gr/biographies/600#ixzz3tp8eNiAX και https://www.kar.org.gr



Η κηδεία του Πιοτρ Κροπότκιν (Σπάνιο video 1921)

Λα Πασιονάρια (Ντολόρες Ιμπαρούρι) Ποιήτρια, επαναστάτρια (1895-1989)

Με σλόγκαν το δημοφιλέστατο «No Ρasaran», η μυθική πια ηρωίδα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου (1936-39) συνόψισε με τη ζωή και το μαχητικό της έργο την έννοια της αντίστασης, σφραγίζοντας τον αγώνα κατά του φασισμού. Περισσότερα στο αφιέρωμα του http://www.newsbeast.gr

"Είναι καλύτερο να είμαστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών.."

Πηγή http://ithaque.gr/la-pasionaria/

Γράφει ο Πιπέρης Νίκος στις 18/08/2002 στο Βήμα http://www.tovima.gr (κι όπου αναδημοσίευσε η Ειρήνη Νικολοπούλου στο Ειρηνικά της 9/12/2014 http://www.eirinika.gr απ'όπου και οι φωτογραφίες με τίτλο "Topwoman η Πασιονάρια, γυναίκα θρύλος: η συναρπαστική ζωή της Ντολόρες Ιμπαρούρι κατά του φασισμού & υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών!") :

Αφοσιωμένη πολέμια του φασισμού, βασικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών.

Για να καταλάβει όμως κανείς την αληθινή αξία της γυναίκας που έμεινε στην ιστορία ως «Λα Πασιονάρια» («La Pasionaria», από το «λουλούδι του Πάθους», ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε για να υπογράφει τα άρθρα της στην εφημερίδα των ανθρακωρύχων «El Mineero Vizcaino» και στην αριστερή εφημερίδα «Mundo Obero») πρέπει να εξετάσει τις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της εποχής στην οποία μεγάλωσε.



Γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1895 στην Γκαγιάρτα της Ισπανίας και ήταν το έκτο από τα συνολικά 11 παιδιά μιας φτωχής οικογένειας ανθρακωρύχων. «Στην εποχή μου οι γυναίκες ήταν οικιακοί σκλάβοι χωρίς δικαιώματα. Και η λέξη "γάμος" σήμαινε για εμάς: ράψιμο, εγκυμοσύνες και κλάματα. Κλάματα, πολλά κλάματα για την κακή μας μοίρα, για την παντελή έλλειψη δύναμης, για τα αθώα παιδιά μας στα οποία έπρεπε να προσφέρουμε φροντίδες βουτηγμένες στα δάκρυα. Κλάματα για τη γεμάτη πόνο ζωή μας, μια ζωή χωρίς προοπτικές, γεμάτη αδιέξοδα. Πικρά δάκρυα με μια κατάρα μόνιμα στην καρδιά και μια βλασφημία στα χείλη». (Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της, την οποία συνέγραψε το 1963.)

Αυτό ήταν το κοινωνικό πλαίσιο στις αρχές του αιώνα στην Ισπανία. Και πράγματι, παρ' ότι εξαίρετη μαθήτρια, η οικογένεια της Ντολόρες δεν είχε τα χρήματα για να τη στείλει να σπουδάσει δασκάλα, όπως εκείνη ήθελε. Έγινε μοδίστρα, το 1931 παντρεύτηκε και αυτή έναν ανθρακωρύχο, έκανε έξι παιδιά, όμως μόνο τα δύο από αυτά επέζησαν από τις κακουχίες. «Είναι δικό μου λάθος. Διότι δεν τους προσέφερα τις σωστές ιατρικές φροντίδες και τις γαλουχίες όταν έπρεπε» έγραψε αργότερα. Και οι συνθήκες διαβίωσης εκείνης και των παιδιών της έγιναν ακόμη χειρότερες όταν ο άνδρας της, ως ενεργό μέλος του Εργατικού Συνδικάτου, φυλακίστηκε επειδή ηγήθηκε μιας απεργίας. Η Ιμπαρούρι μελέτησε και εμπνεύστηκε από τον Μαρξ και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος (PCE). Και ήταν τότε που άρχισε να δημοσιεύει τα πύρινα άρθρα της στις εφημερίδες του κύκλου της, ήταν τότε που γεννήθηκε η «Πασιονάρια».



Το 1920 εξελέγη στην Περιφερειακή Επιτροπή του Βασκικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Σύντομα εξελίχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα του χώρου της και το 1930 εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Την επόμενη χρονιά έγινε αυτή εκδότρια της «Mundo Obrero», θέση την οποία χρησιμοποίησε για να προβάλει ιδέες που θα βελτίωναν την κοινωνική θέση της γυναίκας. Φυλακίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1931 και τελικά, ύστερα από αρκετές ταλαιπωρίες, απελευθερώθηκε τον Ιανουάριο του 1933. Συνέχισε με πάθος τους αγώνες της κατά του επερχόμενου φασισμού, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση και ανέβηκε πολύ στην ιεραρχία του Κομμουνιστικού Κινήματος. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι και στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ τής έφερναν εφιάλτες. 

Έλεγε: «Μην κλείνετε τα μάτια σας στην άνοδο αυτών των στοιχείων. Αν σε μια χώρα της Ευρώπης οι φασίστες καταφέρουν να αποκτήσουν εξουσία, τότε η μπόρα θα μας πάρει όλους». 

Βοήθησε στην ίδρυση της Παγκόσμιας Επιτροπής Γυναικών κατά του Πολέμου και του Φασισμού. Το 1936 εξελέγη στα Cortes, τη Βουλή της Ισπανίας. Αγωνίστηκε για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας, των εργατικών δικαιωμάτων, για τη βελτίωση της δημόσιας υγείας, κατάφερε ακόμη και να διαπραγματευτεί με επιτυχία την αποφυλάκιση αρκετών πολιτικών κρατουμένων.



Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου η ευρέως γνωστή ως «Πασιονάρια» πλέον ήταν υπεύθυνη επικοινωνίας των δημοκρατικών. Στις 18 Ιουλίου του 1936 ολοκληρώνοντας μια ραδιοφωνική ομιλία της διακήρυξε: «Νο pasaran!» (οι φασίστες «δεν θα περάσουν!»). Η φράση αυτή έγινε το σύνθημα όλων των δημοκρατικών, των επαναστατημένων του κάθε ιδεολογικού αγώνα, μέχρι και του μεξικανού επαναστάτη Εμιλιάνο Ζαπάτα. Στην ανθολογία της παγκόσμιας Ιστορίας έχουν μείνει ακόμη δύο διακηρύξεις της. Η περίφημη «είναι καλύτερο να είμαστε χήρες ηρώων, παρά σύζυγοι δειλών». Και το θρυλικό: «Οι Ισπανοί να πεθάνουν όρθιοι, παρά να ζήσουν γονατιστοί». Ηταν μια φράση την οποία χρησιμοποίησε σε μια ομιλία της κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για την ενίσχυση των δημοκρατικών, μια αποστολή ζωής που είχε φέρει την «Πασιονάρια» στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Η Ευρώπη είχε πλέον καταγοητευτεί από τη φλογερή επαναστάτρια με το πανέμορφο πρόσωπο και το ασυμβίβαστο πνεύμα.



Η έλευση των φασιστών όμως δεν στάθηκε δυνατό να αποτραπεί. Η «Πασιονάρια» προτίμησε να ζήσει στη Σοβιετική Ενωση. Ο μόνος της γιος, ο Ρούμπεν, σκοτώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1942 στο Στάλινγκραντ, πολεμώντας στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού. Η «Πασιονάρια» συνέχισε τους αγώνες της. Εγινε Γενική Γραμματέας του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCE) τον Μάιο του 1944. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο Ειρήνης Λένιν και την επόμενη χρονιά με το παράσημο Λένιν. Και όμως, το 1968 επετέθη δριμέως κατά του Κόκκινου Στρατού για τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία.



Η «Πασιονάρια» θέλησε να επιστρέψει στην Ισπανία μετά τον θάνατο του Φρανσίσκο Φράνκο. Το 1977 εξελέγη ξανά στα Cortes. Πέθανε στις 12 Νοεμβρίου 1989, σε ηλικία 93 ετών, από πνευμονία.

Ομιλία με θέμα «Λεκτική και συναισθηματική βία – η αθέατη κακοποίηση κατά των γυναικών» με την Κλινική Ψυχολόγο Αγγελική Αρβανιτοπούλου

Η Τράπεζα Χρόνου Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη, των Κοινωνικών Δομών άμεσης αντιμετώπισης της φτώχειας «Κύκλος Ανθρωπιάς_Νίκαια – Άγιος Ιωάννης Ρέντη» που έχει δημιουργήσει ο Όμιλος για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων σε συνεργασία με το Δήμο Νίκαιας – Αγίου Ιωάννη Ρέντη σας προσκαλεί στην Ομιλία με θέμα «Λεκτική και συναισθηματική βία – η αθέατη κακοποίηση κατά των γυναικών» με την Κλινική Ψυχολόγο κυρία Αγγελική Αρβανιτοπούλου την Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 19:00. Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί στο Κτήριο των Κοινωνικών Δομών Νίκαιας – Αγ. Ι. Ρέντη επί της οδού Κοτυώρων 35 στη Νίκαια (2ος όροφος).

«Ποιες γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην συναισθηματική κακοποίηση; Ποιο είναι το προφίλ του άντρα- θύτη; Υπάρχει τρόπος να εντοπίσουμε τον κακοποιητικό χαρακτήρα κάποιου από την πρώτη κιόλας συνάντηση; Έχει στα χέρια της εναλλακτικές λύσεις μια γυναίκα που θυματοποιείται; Αυτά θα είναι μερικά από τα θέματα της συνάντησης μας, θα χαρούμε πολύ να σας έχουμε κοντά μας» τόνισε χαρακτηριστικά η κ. Αρβανιτοπούλου, Clinical Psychology MΑ, University of Indianapolis, Ηarvard edx, Honor Code Certificate, Berkley edx.
Στην ομιλία χαιρετισμό θα απευθύνουν ο κ. Ιωάννης Μαρωνίτης, Πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων και Μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ομίλων, Συλλόγων και Κέντρων UNESCO (WFUCA) για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική και η κ. Αγγελική Πιτσόλη, Διευθύντρια του Τομέα Ισότητας των Φύλων του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Οι κοινωνικές Δομές στηρίζονται από τους εργαζόμενους του προγράμματος «Δημιουργία ή και συνέχιση της λειτουργίας «Κοινωνικών Δομών Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας» στο πλαίσιο του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (Ε.Σ.Π.Α.) για την προγραμματική περίοδο 2007-2013.

http://unescopireas.gr/2015/12/04

Αθήνα : Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμό – Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

jonnybandroul / 1 ημέρα ago

Ανάληψη Ευθύνης – Μαχητική Αναρχία

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση στα ΕΛΤΑ της Πεύκης, στο συγκεκριμένο υποκατάστημα κατηγορούνται ότι διέπραξαν ληστεία αναρχικοί κρατούμενοι που δικάζονται στο τρομο- δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού για μια σειρά υποθέσεων αναρχικής βίας, για αυτό και το παραδώσαμε στις φλόγες για να στείλουμε ένα συμβολικό μήνυμα αλληλεγγύης εν’ όψει και της απόφασης του δικαστηρίου.

Η συγκεκριμένη επίθεση αποτελεί την απάντηση μας στο κάλεσμα για έναν “Μαύρο Δεκέμβρη” που απευθύνθηκε μέσα από τις φυλακες από τα αιχμάλωτα αδέρφια μας Νίκο Ρωμανό και Παναγιώτη Αργυρού.

Το πολιτικό σκεπτικό της συγκεκριμένης πρότασης το οποίο και στηρίζουμε στο σύνολο του αποτελεί ένα ανοιχτό στοίχημα για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης καθώς και την προσπάθεια δημιουργίας μιας άτυπης πλατφόρμας που θα αποτελεί το αόρατο σημείο συνάντησης και συντονισμού συντρόφων από κάθε μετερίζι του πολύμορφου αναρχικού αγώνα.

Δεν υπάρχουν πολλά να πούμε για την ώρα, τώρα είναι καιρός για δράση, για συνεχή και αδιάκοπο πολύμορφο αγώνα.

Δύναμη και συνενοχή στους εμπρηστές της κοινωνικής ειρήνης που σαμποτάρουν την κοινωνική ομαλότητα σε Βραζιλία, Χιλή, Μεξικό εξαπλώνοντας τον Μαύρο Δεκέμβρη σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Δύναμη και συνενοχή σε όσους θα κατέβουν στον δρόμο με διάθεση να βανδαλίσουν αναπαράστασεις της κυριαρχίας, να πετάξουν πέτρες στους μπάτσους και να κάψουν σύμβολα της εξουσίας.

Δύναμη και συνενοχή σε όλους τους αναρχικούς αιχμαλώτους σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Αλληλεγγύη σημαίνει επίθεση !

Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Μαχητική Αναρχία / Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI-IRF)

Από https://mpalothia.wordpress.com/2015/11/30/%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CE%B3/

Είναι ο αναρχισμός βίαιος; Του Alan MacSimoin

Του Alan MacSimoin

Καθώς ο αναρχισμός γίνεται δημοφιλέστερος, καταβάλλονται προσπάθειες να παρουσιαστεί ως «βίαιος». Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έχουν ανακαλύψει ότι είναι πολύ πιο ευκολότερο να κατασκευαστούν διάφορες ιστορίες για τους αναρχικούς παρά να μιλήσουν οι ίδιοι οι αναρχικοί για τους εαυτούς τους. Έτσι, σήμερα ακούμε, συνήθως, σκουπίδια του είδους ότι «οι αναρχικοί μισούν κάθε οργάνωση». Τελικά, θεωρείται αξιοπιστία το να κατηγορούνται άνθρωποι που οργανώνουν «αντι-καπιταλιστικές» διαμαρτυρίες ότι είναι, ταυτόχρονα, ενάντια σε κάθε δομή και οργάνωση.

Ωστόσο, λέγονται ένα σωρό αηδίες στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και στις εφημερίδες, καταβάλλοντας προσπάθεια να εντυπωθεί ο αναρχισμός ως κάτι περισσότερο από μια άλλη λέξη για τη βία. Στην πραγματικότητα, οι αναρχικοί δεν είναι περισσότερο βίαιοι από οποιονδήποτε άλλον και η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε όλο και λιγότερο βίαιοι λόγω της πολιτικής μας. Ο στόχος μας είναι ένας καλύτερος κόσμος για τον καθέναν που ζει σε αυτόν τον πλανήτη και είναι ένας στόχος που δεν μπορεί να επιβληθεί από μια μειονότητα.

Κανένας δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να συνασπιστεί με τους συναδέλφους του ή τους γείτονές του, για να αποκτήσουν όλοι μαζί τον έλεγχο των αποφάσεων που τους αφορούν, κανένας δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να είναι ελεύθερος. Η μάχη μας είναι μάχη ιδεών.

Τότε γιατί ο αναρχισμός συγχέεται τόσο συχνά με τις… αντίκες των τρομοκρατικών συμμοριών; Όπως στους περισσότερους μύθους, υπάρχει και εδώ ένας κόκκος αλήθειας ανάμεσα. Μετά την ήττα της εξέγερσης των εργαζόμενων του Παρισιού το 1871, η άρχουσα τάξη πέταξε στο καλάθι των αχρήστων ακόμα και τις ελάχιστες αυτές πολιτικές ελευθερίες που υπήρχαν σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, εξαπολύοντας ένα αιματηρό κύμα βίας ενάντια στον καθένα και την καθεμία που αντιστεκόταν στους νόμους των πλουσίων.

Μια μειονότητα αναρχικών θέλησε να εκδικηθεί τη βία αυτή των αφεντικών και της αριστοκρατίας ενάντια στους εργαζόμενους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η εκδίκηση αυτή ήταν έργο μεμονωμένων ατόμων που ενεργούσαν με τη δική τους και μόνο πρωτοβουλία. Εντούτοις, οι ενέργειες αυτές ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία ώστε να φορτωθεί ο αναρχισμός με την εικόνα του βίαιου Στην Αγγλία, η Scotland Yard είχε μια πολύ καλή ευκαιρία να εξαπολύσει μια «μαύρη» προπαγάνδα. Έτσι έπλασαν σενάρια με αναρχικούς (συνήθως «ξένους») για τους οποίους έλεγαν ότι σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν δηλητήριο και βόμβες «στον πόλεμό τους μέχρι θανάτου ενάντια στην κοινωνία». Υποτίθετο ακόμα ότι, επρόκειτο να εξαπολυθούν από τους αναρχικούς επικίνδυνα μικρόβια ώστε να μολυνθούν μερικές από τις φτωχότερες και πιο ρυπαρές περιοχές του EastEnd του Λονδίνου. Υποστηρίχθηκε επιπλέον ότι, όλοι αυτοί οι συνωμότες σχεδίαζαν να μαζέψουν τα ενδύματα των θυμάτων της χολέρας και να τα εισάγουν στην Αγγλία. Όταν ένα ψέμα επαναλαμβάνεται συχνά τότε οι περισσότεροι άνθρωποι το δέχονται πλέον ως γεγονός, έως ότου συναντήσουν πραγματικούς ζωντανούς αναρχικούς και ανακαλύψουν ότι το ψέμα αυτό είναι πιο πιστευτό από ό,τι άλλα.

Έτσι, ας θέσουμε το ζήτημα ξεκάθαρα. Οι αναρχικοί σε όλο τον κόσμο, έχουν διακηρύξει ότι οι μυστικοί στρατοί και οι συνωμοσίες δεν μπορούν να επιφέρουν το είδος της αλλαγής που επιθυμούμε. Συνήθως, οι μυστικοί αυτοί στρατοί και οι διάφοροι συνωμότες είναι άσπλαχνοι και δεν ενδιαφέρονται αρκετά για το εάν θα υπάρξουν αθώα θύματα από τον αυτοονομαζόμενο πόλεμό τους. Είναι ελιτιστές και αυταρχικοί και δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο παρά μόνο στο δικό τους, παρά το ότι διακηρύσσουν ότι ό,τι κάνουν το κάνουν «για τον λαό». Μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί. Πάνω στην απογοήτευσή τους, οι μικρές τέτοιες ομάδες στρέφονται σε στρατιωτικές μεθόδους. Η αδικία βρίσκεται παντού και πάντα υπάρχουν εκείνοι που ψάχνουν για μια γρήγορη λύση.

Πρέπει να δηλώσουμε σαφώς ότι το να δολοφονούνται μεμονωμένοι εξουσιαστές, αφεντικά ή μέλη των αστυνομιών τους είναι κάτι με το οποίο δεν πρόκειται να ανατραπεί ποτέ το καπιταλιστικό σύστημα. Όλοι αναπληρώνονται. Ο καπιταλισμός επιβιώνει επειδή η πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση. Πρέπει να τους πείσουμε ότι υπάρχει και ότι είναι στο χέρι τους να την κάνουν πραγματικότητα.

Μόνο μια ισχυρή και πολιτικά συνειδητοποιημένη εργατική τάξη μπορεί να εκπληρώσει αυτό το καθήκον. Όταν φτάνουμε στο στάδιο αυτό, είναι αρκετά σίγουρο ότι οι παλαιοί εξουσιαστές δεν πρόκειται να παραιτηθούν από τον πλούτο και την εξουσία τους χωρίς αγώνα. Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία καμία άρχουσα τάξη δεν παραιτήθηκε οικειοθελώς. Θα πρέπει να υπάρξει υπεράσπιση των κερδών μιας νέας κοινωνίας, μιας κοινωνίας βασισμένης στη συμφωνία και στη συμμετοχή της πλειοψηφίας, θα πρέπει να υπερασπιστούν. Και αυτό μπορεί να γίνει από τις οργανώσεις εκείνες που βρίσκονται υπό δημοκρατικό έλεγχο.

Η κοινωνία δεν πρόκειται να αλλάξει με οποιαδήποτε βία. Μόνο η βία αυτή που προέρχεται από τη νίκη της πλειοψηφίας, που θα έχει πλέον αναρχικούς στόχους, για να υπερασπίσει τη νέα κοινωνία από τις επιθέσεις των πρώην εξουσιαστών και πρώην αφεντικών, δικαιολογείται.

* Το κείμενο αυτό του AlanMacSimoin, μέλους του αναρχοκομμουνιστικού WSM (WorkersSolidarityMovement) από την Ιρλανδία, δημοσιεύτηκε στο δελτίο της οργάνωσης «WorkersSolidarity» το 2001. Μπορεί να βρεθεί σε pdf στο http://struggle.ws/ws/2001.html Μετάφραση στα ελληνικά «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 17 Οκτώβρη 2005.

Πηγή : https://wishedabyss.wordpress.com/

Δελφοί: Υποψήφια Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2021 Με το σύνθημα «Metamorfosis»

Με το σύνθημα «Metamorfosis», οι Δελφοί διεκδικούν τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021. 

Την ανακοίνωση έκανε ο δήμαρχος Δελφών Θανάσης Παναγιωτόπουλος, σε ειδική εκδήλωση στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο (Μέγαρο Παλαιάς Βουλής), στην Αθήνα ( National Historical Museum, Athens) ενώ την υποψηφιότητα των Δελφών παρουσίασε αναλυτικά ο καθηγητής του Τμήματος Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης ΤΕΙ Αθήνας Γιώργος Παναγιάρης.

«Οι Δελφοί, στη συνείδηση του Έλληνα και του Ευρωπαίου πολίτη, αποτελούν ένα ορόσημο που συμβολίζει τις βαθύτερες και σημαντικότερες ρίζες του σημερινού δυτικού Πολιτισμού. Ως δήμος Δελφών φέρουμε την ευθύνη αλλά και την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόκληση να κουβαλάμε το βάρος αυτής της κληρονομιάς. Η ίδια η περιοχή έχει επιπλέον μια ιστορική διαδρομή που συμπεριλαμβάνει και συμπυκνώνει, πέραν των ένδοξων αρχαίων χρόνων, όλα τα επιμέρους στάδια της μεσαιωνικής, νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας», ανέφερε στον χαιρετισμό του ο Θανάσης Παναγιωτόπουλος, σημειώνοντας πως η υποψηφιότητα των Δελφών υποστηρίζεται και επιχειρείται από κοινού με την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, την Περιφερειακή Ένωση Δήμων Στερεάς Ελλάδας και το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών.

«Πιστεύουμε βάσιμα και όχι άκριτα, συναισθανόμενοι ταυτόχρονα την ουσιαστική ευθύνη της επιλογής μας, ότι οι Δελφοί μπορούν να εκφράσουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ένα μήνυμα οικουμενικό. Μπορούν να διατυπώσουν έναν γνήσιο πνευματικό λόγο που θα ακουστεί ταυτόχρονα ως κραυγή αγωνίας, αλλά και ως άγγελμα ελπίδας για τη θέση της χώρας μας στη σύγχρονη Ευρώπη, αλλά και για την πολιτιστική παρουσία της σημερινής Ευρώπης, που οφείλει να γονιμοποιηθεί από τις εξαιρετικές κοινωνικές προκλήσεις και να “μεταμορφωθεί”, όπως πάντα στο παρελθόν της, μέσα από την εμπεδωμένη κουλτούρα της ανεκτικότητας, της πολυσυλλεκτικότητας, της αλληλεγγύης και της προόδου», σημείωσε ο δήμαρχος Δελφών.

Από την πλευρά του, ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης είπε πως η διεκδίκηση του τίτλου της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ήταν μια δύσκολη απόφαση γιατί, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και για τη χώρα, ο δήμος Δελφών έκανε την υπέρβαση. «Δεσμεύθηκε ηθικά απέναντι σε ένα λαμπρό παρελθόν για να χτίσει ένα ακόμα πιο σπουδαίο μέλλον. Ένα μέλλον που ξεπερνάει γεωγραφικά την ίδια την πόλη, γιατί οι Δελφοί ανήκουν στην ανθρωπότητα. Είναι η δική μας γη, βεβαίως, αλλά έχουμε και το χρέος να τη μοιραστούμε, ν’ ανοίξουμε τις πύλες της και να υποδεχθούμε κάθε πολίτη αυτού του κόσμου» τόνισε και πρόσθεσε:

«Το κέντρο της αρχαίας Ελλάδας μπορεί επάξια να γίνει αύριο το πολιτιστικό κέντρο της Ευρώπης και ως ένας τόπος που διαχρονικά αποτελούσε σημείο συνάντησης πολιτισμών και ανάπτυξης νέων δεσμών μεταξύ λαών και ανθρώπων. Οι Δελφοί θα διαφυλάξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την κοινή πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης και θα την κάνουν προσβάσιμη σε όλους. Γιατί σήμερα είναι επίκαιρη όσο ποτέ η “Δελφική Ιδέα” του Άγγελου Σικελιανού που καθιστά τους Δελφούς ένα παγκόσμιο πνευματικό πυρήνα, ικανό να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών και ταυτίζεται απόλυτα με το πνεύμα που διέπει το θεσμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, η οποία οφείλει μέσα από το σεβασμό στην πολιτιστική διαφορετικότητα των λαών να γιορτάζει και να υμνεί τα κοινά πολιτιστικά τους χαρακτηριστικά».

Την υποψηφιότητα των Δελφών παρουσίασε αναλυτικά ο καθηγητής του Τμήματος Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης του ΤΕΙ Αθήνας Γιώργος Παναγιάρης. Ακόμα, στην εκδήλωση απηύθυναν χαιρετισμό ο πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Στερεάς Ελλάδας Λουκάς Υπερήφανος, ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών Αθανάσιος Μαρκόπουλος, ο επίτιμος πρόεδρος στο δίκτυο των Πολιτιστικών Πρωτευουσών της Ευρώπης Σπύρος Μερκούρης και ο καθηγητής Κλασικής και Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Warwick δρ.Μάικλ Σκοτ, συγγραφέας δυο βιβλίων για τους Δελφούς και παρουσιαστής ντοκιμαντέρ για την αρχαία Ελλάδα στο BBC, στο National Geographic και στο History Channel. Μάλιστα, στο τέλος της βραδιάς ο Μάικλ Σκοτ ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Δελφών από τον δήμαρχο Δελφών Θανάση Παναγιωτόπουλο.

Την εκδήλωση πλαισίωσε μουσικά ο συνθέτης Νίκος Ξανθούλης, ζωντανεύοντας την αρχαία λύρα των Δελφών, ο ερμηνευτής Βασίλης Γισδάκης, η τραγουδίστρια και συνθέτης Φένια Χρήστου, ο καταξιωμένος κρουστός Αλέκος Χρηστίδης, το Σύνολο Πνευστών των καθηγητών του Δημοτικού Ωδείου Άμφισσας και η Παιδική Χορωδία του Ωδείου Άμφισσας. Ποιήματα του Δημήτρη Χριστοδούλου απήγγειλε η Λυδία Κονιόρδου.
Archaiologia Online 30/11/2015 ·

http://goo.gl/ytz3pX

[Ελληνικές φυλακές] Για μια νέα θέση μάχης της αναρχικής εξέγερσης – Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη

[Ελληνικές φυλακές] Για μια νέα θέση μάχης της αναρχικής εξέγερσης – Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη

1551214

από @@  11/11/2015 3:17 μμ.,

Εξέγερση Δεκέμβρης 2008 Πολιτικοί κρατούμενοι

.

---

Μισώ το άτομο που γονατίζει κάτω από το βάρος μιας άγνωστης δύναμης ενός τυχαίου Χ, ενός θεού. Μισώ όλους εκείνους που, υποκύπτουν από φόβο, από παραίτηση, και που ένα μέρος της ανθρώπινης ισχύος τους, ο τρόμος και η ηλίθια αδράνεια που τους χαρακτηρίζει δεν τσακίζει μόνο τους ίδιους, αλλά μαζί κι εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ. Μισώ, ναι, τους μισώ, γιατί το αισθάνομαι, εγώ δεν γονατίζω μπροστά στα γαλόνια του αξιωματικού, μπροστά στη λουρίδα του δήμαρχου, μπροστά στο χρυσάφι του κεφαλαίου, μπροστά σ’ όλες τις ηθικές και τις θρησκείες. Εδώ και πολύ καιρό ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι παρά μια αβεβαιότητα που θρυμματίζεται σαν το γυαλί.

Albert Zozef (Libertad)

Υπάρχουν στιγμές μέσα στην ιστορία που η τυχαιότητα μερικών γεγονότων μπορεί να προκαλέσει δυναμικές μεταβλητές, ικανές να παραλύσουν, σχεδόν εξολοκλήρου, τον κοινωνικό χωροχρόνο.

Ήταν Σάββατο βράδυ, στις 6/12/2008, όταν, μέσα σε λίγες στιγμές, διαδραματίστηκε η κορύφωση μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο κόσμους. Από τη μία, η νεανική, ενθουσιώδης, αυθόρμητη και ορμητική εξεγερτική βία και, από την άλλη, ο επίσημος κρατικός θεσμικός φορέας που, νομιμοποιημένα, διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας, μέσω της καταστολής.

Όχι, δεν επρόκειτο για ένα αθώο παιδί και έναν παρανοϊκό μπάτσο, που βρέθηκαν σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά για έναν εξεγερμένο νεαρό σύντροφο, που επιτέθηκε σε ένα περιπολικό, σε μια περιοχή όπου οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ήταν συχνές, και για έναν μπάτσο που περιπολούσε στην ίδια περιοχή και, από μια προσωπική του αντίληψη για την τιμή και την υπόληψη της αστυνομίας, αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους ταραξίες μόνος του. Ήταν μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντίρροπων δυνάμεων: από τη μία η Εξέγερση κι από την άλλη η Εξουσία, και οι βασικοί πρωταγωνιστές της σύγκρουσης αυτής εκπροσωπούσαν ο καθένας τη δική του πλευρά.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα και οι μεγάλες ταραχές που ακολούθησαν, προκάλεσαν ένα ισχυρό κοινωνικό ηλεκτροσόκ πολλών βαθμών, καθώς θρυμματίστηκε η εικόνα της “κοινωνικής ειρήνης” και έγινε ορατή η ύπαρξη αυτών των δύο αλληλοσυγκρουόμενων κόσμων, με τον πλέον έκδηλο τρόπο, προκαλώντας καταστάσεις απ’ τις οποίες δεν υπήρχε εύκολη επιστροφή, χωρίς τουλάχιστον να δημιουργηθούν και να εκδηλωθούν γεγονότα, τη δυναμική των οποίων κανείς δε θα μπορούσε πλέον να υποκριθεί ότι δεν αντιλήφθηκε, ότι δεν είδε, ότι δεν άκουσε, ότι δεν έλαβε υπόψη του.

Η εξέγερση του 2008 συγκλόνισε μια κοινωνία που απολάμβανε ακόμα, στην πλειονότητά της, την καταναλωτική της ευδαιμονία και τον πολιτισμό του δυτικού lifestyle και που αγνοούσε τις δυσβάστακτες επιπτώσεις της επερχόμενης οικονομικής κρίσης. Προκάλεσε αμηχανία, μούδιασμα και αντιληψιακή παράλυση, καθώς η πλειοψηφία του κοινωνικού σώματος αδυνατούσε να αντιληφθεί από πού ξεφύτρωσαν τόσες χιλιάδες ταραχοποιοί, που δημιουργούσαν τέτοιας έντασης επεισόδια.

Στον απόηχο της εξέγερσης, μια σειρά διανοούμενων, πολιτικών αναλυτών, καθηγητών, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων, εγκληματολόγων, ακόμα και καλλιτεχνών, εκμεταλλευόμενοι ο καθένας το δικό του επαγγελματικό κύρος και αναγνωρισιμότητα, προσήλθαν στο δημόσιο διάλογο προκειμένου, όχι μόνο να ερμηνεύσουν το Δεκέμβρη του ’08, αλλά και να τον απονοηματοδοτήσουν, συκοφαντώντας τον και καταδικάζοντας συλλήβδην τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, κάνοντας σαφές ποιος είναι ο κοινωνικός τους ρόλος.

Υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν για το Δεκέμβρη του ’08 και της εξεγερτικής κληρονομιάς του, όπως αυτή εκδηλώθηκε απ’ τις δεκάδες ομάδες άμεσης δράσης, που πολλαπλασιάστηκαν εκρηκτικά σε όλη τη χώρα, δημιουργώντας ένα μέτωπο εσωτερικής απειλής. Μια περίοδος όπου η αναρχική άμεση δράση υπονόμευε, σχεδόν καθημερινά, την κοινωνική ομαλότητα. Όμως, αυτό που θέλουμε κυρίως είναι να θυμηθούμε…

Να θυμηθούμε τι ήταν ο Δεκέμβρης του ’08 και πώς η αναρχία συνέβαλλε, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο, στην εκδήλωση δυναμικών καταστάσεων που απέκτησαν απήχηση στο διεθνές αναρχικό κίνημα.

Να θυμηθούμε την εποχή που η αναρχία ξεπέρασε το φόβο της σύλληψης, της αιχμαλωσίας και της βίαιης καταστολής και γι’ αυτό απέκτησε μια τρομακτική αυτοπεποίθηση, προχωρώντας σε δράσεις και κινήσεις που, έως τότε, φαίνονταν αδύνατες· μια αυτοπεποίθηση η οποία εκδηλώθηκε σε όλο το εύρος της αναρχικής πολύμορφης δράσης, από τις απλές δημόσιες παρεμβάσεις έως τις καταλήψεις κάθε είδους, κι από τις αυθόρμητες συγκρουσιακές πρακτικές έως τις πιο οργανωμένες επιθετικές ενέργειες.

Θέλουμε να θυμηθούμε το νεαρό μας σύντροφο, που ήταν ένοχος για τον αυθορμητισμό του, κάτι που πλήρωσε με τη ζωή του. Ίσως να ήμασταν εμείς στη θέση του, κάτω από άλλες συνθήκες, καθώς ο ίδιος εξεγερτικός ενθουσιασμός μάς διακατέχει από τότε, και καλό είναι να θυμούνται ΟΛΟΙ τις καταβολές τους και όχι να τις ξορκίζουν.

Θέλουμε να θυμηθούμε την ομορφιά του να παραλύει ο κοινωνικός χωροχρόνος, μέσα από μικρότερα ή μεγαλύτερα κοινωνικά βραχυκυκλώματα.

Θέλουμε να θυμηθούμε πόσο επικίνδυνη γίνεται η αναρχία όταν θέλει…

Θέλουμε να ξαναζήσουμε τις μέρες που «ο θάνατος δε θα ’χει πια εξουσία και γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού και θα ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί»
(παραφρασμένοι στίχοι από ποίημα του Dylan Thomas).

* * *

«Έτσι μαθαίνουμε την πραότητα.
Πόσες φορές έκατσαν άνθρωποι μόνοι στο σπίτι,
περιμένοντας τους συντρόφους να επιστρέψουν;
Η μάχη είναι προγραμματισμένη.
Το κάθε λεπτό έχει μετρηθεί.
Η κάθε μια ξέρει τι έχει να κάνει.
Τα πάντα έχουν προσεχθεί.
Απόψε, πόσοι αντάρτες δίνουν μάχες;
Απόψε, λέει στο ράδιο πως η αστυνομία προσπαθεί να απομακρύνει
εκατοντάδες διαδηλωτές απ’ τους δρόμους.
Πέτρες εκτοξεύονται,
μπορείς να ακούσεις τα συνθήματα, τα σπασμένα γυαλιά,
τις σειρήνες πίσω από τις παπαρολογίες του ρεπόρτερ.
Έντεκα η ώρα.
Δεν έχει γίνει ακόμα.
Πόσα έχουν γίνει πριν από μας;
Η γραμμή επεκτείνεται προς τα πίσω, μέσα στην Ιστορία.
Πόσα ακόμα απομένει να κάνουμε;»

Φυλή του Περήφανου Αετού, Weather Underground

Ξεκινώντας με μια απλή διαπίστωση, ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να χαραχτεί μια στρατηγική με πυρήνα την πολύμορφη αναρχική δράση, η οποία θα συγκρουστεί μετωπικά με την εξουσία, έχουμε την πεποίθηση ότι η συνεισφορά μιας ακόμα θεωρητικής πρότασης γύρω από την αναρχική οργάνωση, από τη στιγμή που θα έμενε στα στενά πλαίσια της ιδεολογικής ακαμψίας, δε θα ήταν γόνιμη. Αν δεν αποπειραθούμε να εκτονώσουμε τις καθημερινές αντιφάσεις μας μέσα από πράξεις που θα συμπληρώνουν την ολότητα του απελευθερωτικού αγώνα, είμαστε καταδικασμένοι να πνιγούμε στην πλημμύρα της εσωστρέφειας που κατακλύζει τους αναρχικούς κύκλους.

Πιστεύουμε ότι για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε μια στρατηγική, στους άξονες της οποίας θα τέμνονται οι ομάδες συγγένειας, ο πολύμορφος αγώνας και η συνεχής αναρχική εξέγερση, πρέπει να δοκιμάσουμε στην πράξη τις αντοχές μας, τη δυναμική μας, τις δυνατότητές μας και τα όριά μας. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε σε θέση να καταθέσουμε τα σκεπτικά μας, πατώντας πάνω σε πραγματικές εμπειρίες αγώνα και όχι σε θεωρητικές ακροβασίες.

Ζούμε την αρχή του τέλους για τον κόσμο, με τον τρόπο που τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Η προσπάθεια ειρηνικής διευθέτησης των κοινωνικών συγκρούσεων από πλευράς του κράτους, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν, όπως εκείνο της οικονομικής ευημερίας· τα μοντέλα της κρατικής παρεμβατικότητας στην οικονομία πετιούνται στον κάδο των αχρήστων – αφού πλέον η κυριαρχία των πολυεθνικών και η δυνατότητα του κεφαλαίου να ξεπερνάει τα εθνικά σύνορα χωρίς περιορισμούς, θεσμοθετείται από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, η ιστορική αφήγηση των εθνών-κρατών που εξυπηρέτησε για αρκετές δεκαετίες την καπιταλιστική ανάπτυξη, μέσω των εθνικών οικονομιών, καταρρέει, ο τεχνολογικός εκφασισμός δημιουργεί άπειρες δυνατότητες διαχείρισης των ανθρώπινων συναισθημάτων, η διαρκώς αυξανόμενη συνθετότητα της κοινωνικής διάρθρωσης αποσταθεροποιεί τους κοινωνικούς αυτοματισμούς και στρατιωτικοποιεί την κοινωνική ζωή μέσα στις μητροπόλεις, οι μηχανές ψηφιοποίησης της ζωής απονευρώνουν τη σύνθετη κριτική λειτουργία της σκέψης των ανθρώπινων όντων και δημιουργούν νεκροταφεία συνειδήσεων, οι εικόνες ανθρώπινης φρίκης αφομοιώνονται στην κοινωνική συνείδηση και παύουν να δημιουργούν συναισθήματα, πέρα από την αίσθηση του σοκ.

Βρισκόμαστε στη διαδικασία της ποιοτικής αναβάθμισης του “πολιτισμένου πολέμου”, όπου η ευτυχία του ενός συνυπάρχει με το μαρτύριο του άλλου· σ’ αυτό το νέο περιβάλλον εμφανίζεται το είδος των σύγχρονων ανθρώπων, γενετικά κατάλληλων για να αποδεχτούν, σαν αυτονόητο, έναν άρρωστο τρόπο ζωής, μέσα σε έναν εκφυλισμένο κόσμο, από τον οποίο όλη η αγριότητα της φύσης έχει εξαφανισθεί από την αστική ανάπλαση και την επεκτατική διάθεση των τεχνητών συνθηκών του πολιτισμού. Ζούμε ανάμεσα σε εργοστασιακά τρωκτικά που ζουν με ελεγχόμενη δίαιτα, σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον και μετατρέπονται σε κοινωνικά πρότυπα, τα οποία πρέπει να ακολουθήσουμε για να επιβιώσουμε.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, η αναρχία αποκτά μια στρατηγική δυνατότητα να βάλει φωτιά σε όλες τις μορφές πολιτικής εκπροσώπησης και να αποτελέσει ένα μέτωπο ανοιχτού ανορθόδοξου πολέμου με την κυριαρχία, το οποίο θα μετατρέψει σε πλεονέκτημα τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό θεωρήσεων εντός της αναρχικής κοινότητας και θα συσπειρώνει, στα κέντρα αγώνα που δημιουργούνται, τους καταπιεσμένους που αποφασίζουν να σπάσουν τις αλυσίδες της υποταγής τους. Μερικές φορές, οι πιο σημαντικές διαπιστώσεις λέγονται με τον πιο απλό τρόπο. Θέλουμε να δούμε τον κόσμο της εξουσίας να καταστρέφεται από τα οπλισμένα χέρια εξεγερμένων ανδρών και γυναικών. Ξεπερνάμε, λοιπόν, τα θεωρητικά σχήματα, επαναφέρουμε το βάρος της κουβέντας στο σημείο μηδέν, στο σημείο όπου η πέτρα φεύγει από το χέρι μας για να καταλήξει στο κεφάλι ενός μπάτσου, στο σημείο που αποφασίζουμε να σπάσουμε τα δεσμά της αιχμαλωσίας, στο σημείο που οι ανατρεπτικές διαθέσεις εκδηλώνονται μαχητικά στους δρόμους, στο σημείο που συναντιούνται οι δείκτες ενός ωρολογιακού μηχανισμού που θέλει να ανατινάξει τη δολοφονική ομίχλη της έννομης τάξης.

Αντιστρέφοντας την προκαθορισμένη ροή διαλόγου, δε συζητάμε προκαταβολικά για τον τρόπο με τον οποίο θα δράσουμε, αλλά προτείνουμε το συντονισμό της αναρχικής δράσης και την άτυπη δικτύωση των αναρχικών εγχειρημάτων, μέσα από τη ζωογόνο δύναμη της πολύμορφης δράσης· έτσι, θα μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα λάθη και τις αδυναμίες μας και, ταυτόχρονα, να σφυγμομετρήσουμε τις δυνατότητές μας, ώστε να προβούμε σε έναν κριτικό απολογισμό, ο οποίος θα αποτελέσει τα θεμέλια της στρατηγικής μας, που θα προκρίνει τη μετωπική αναρχική δράση, κόντρα σε κάθε εξουσία.

Η πρότασή μας να θέσουμε σε ισχύ το στοίχημα της συγκρότησης ενός πολύμορφου εξεγερτικού αναρχικού μετώπου είναι απλή· μια εκστρατεία δράσης με το όνομα «Μαύρος Δεκέμβρης», η οποία θα αποτελέσει τον πυροκροτητή για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης, μέσα και έξω από τις φυλακές.

Ένας μήνας συντονισμένων δράσεων, με σκοπό να γνωριστούμε μεταξύ μας, να κατέβουμε στο δρόμο για να σπάσουμε τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, να καταλάβουμε σχολεία, πανεπιστήμια και δημαρχεία, να μοιράσουμε κείμενα που θα διαδίδουν το μήνυμα της ανταρσίας, να βάλουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς σε φασίστες και αφεντικά, να κρεμάσουμε πανό σε αερογέφυρες και κεντρικές λεωφόρους, να πλημμυρίσουμε τις πόλεις με αφίσες και τρικάκια, να ανατινάξουμε σπίτια πολιτικών, να πετάξουμε μολότοφ στους μπάτσους, να γεμίσουμε τους τοίχους με συνθήματα, να σαμποτάρουμε την ομαλή ροή εμπορευμάτων μέσα στα Χριστούγεννα, να λεηλατήσουμε τις βιτρίνες της αφθονίας, να πραγματοποιήσουμε δημόσιες εκδηλώσεις και να ανταλλάξουμε εμπειρίες και σκεπτικά γύρω από διάφορες θεματικές αγώνα.

Να συναντηθούμε στα στενά της πόλης και να ζωγραφίσουμε με στάχτες πάνω στα άσχημα κτήρια των τραπεζών, των αστυνομικών τμημάτων, των πολυεθνικών, των στρατοπέδων, των τηλεοπτικών στούντιο, των δικαστηρίων, των εκκλησιών, των φιλανθρωπικών ομίλων.

Να απορρυθμίσουμε με χίλιους τρόπους τη θανάσιμη κοινωνική ομαλότητα των ψυχοφαρμάκων, της οικονομικής ασφυξίας, της μιζέριας, της εξαθλίωσης, της κατάθλιψης, ρυθμίζοντας την ύπαρξή μας στους ρυθμούς της αναρχικής εξέγερσης, εκεί που η ζωή αποκτάει νόημα· στην αδιάκοπη μάχη εναντίον της κυριαρχίας και των εκπροσώπων της. Να βάλουμε φωτιά στην εύθραυστη κοινωνική συνοχή και να βγούμε στους δρόμους, στραγγαλίζοντας πρώτοι το τέρας της οικονομίας, πριν μας εξοντώσει μέσα από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του και τους κουστουμαρισμένους δολοφόνους του, που στελεχώνουν τα κέντρα διοίκησης του οικονομικού πολέμου.

Ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν επιδιώκει να γίνει απλά και μόνο μια ημερομηνία ταραχών· αντίθετα, αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργηθεί, μέσω της πολύμορφης και πολυεπίπεδης αναρχικής δράσης, μια άτυπη πλατφόρμα συντονισμού, στη βάση της οποίας θα συσπειρωθεί η ανατρεπτική ώθηση. Μια αρχική απόπειρα άτυπου συντονισμού της αναρχίας, πέρα από τα προκαθορισμένα πλαίσια, η οποία φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνα, ώστε να θέσει σε κίνηση ανατρεπτικές προτάσεις και στρατηγικές αγώνα.

Η πρότασή μας αυτή συνδέεται ταυτόχρονα και με αντίστοιχες παρακαταθήκες αγώνα πέρα από τα γεωγραφικά μας σύνορα· πριν λίγους μήνες, στο Μεξικό, μια ομάδα συντρόφων επιτέθηκε με εκρηκτικό μηχανισμό στο εθνικό εκλογικό ινστιτούτο και κάλεσε σε μια πολύμορφη και δυναμική αντιεκλογική εκστρατεία για έναν Μαύρο Ιούνιο, η οποία πλαισιώθηκε από ένα σημαντικό τμήμα του αναρχικού κινήματος. Εκλογικά κέντρα και υπουργεία παραδόθηκαν στις φλόγες, συγκρούσεις με τους μπάτσους εξαπλώθηκαν στους δρόμους των πόλεων, στήθηκαν μικροφωνικές και μοιράστηκαν κείμενα αναρχικής προπαγάνδας ενάντια στις εκλογές. Ένα μωσαϊκό πολύμορφης δράσης, με διαφορετικές πολιτικές αναφορές και αφετηρίες, το οποίο αποτέλεσε την απάντηση της αναρχίας στο εκλογικό τσίρκο της δημοκρατίας, με εργαλεία τις αρχές της οριζοντιότητας, του άτυπου συντονισμού και της συνεχούς εξέγερσης· τέτοιες εμπειρίες αγώνα, όπου η συλλογική φαντασία και η αποφασιστικότητα δημιουργούν απελευθερωτικές εστίες πολέμου στη νέα τάξη πραγμάτων, καθιστούν σαφή την προοπτική της έμπρακτης κατάργησης του γνωστού ψευδοδιπόλου μεταξύ νόμιμου και παράνομου και, ταυτόχρονα, επικαιροποιούν τα αναρχικά προτάγματα, μέσα από τις φωτιές της εξέγερσης.

Το στοίχημα της ανατροπής παραμένει ανοιχτό· η τύχη αυτής της πρότασης βρίσκεται στα χέρια των συντρόφων και των συντροφισσών, από όλο το φάσμα του αγώνα, που θα επιλέξουν αν αξίζει να τεθεί σε κίνηση.

«Την πρώτη νύχτα μέσα στο κελί οι σκέψεις από την ελεύθερη ζωή του ταξίδευαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους νευρώνες του εγκεφάλου του. Ήξερε πως η αιχμαλωσία είναι η λογική συνέπεια της αντιπαράθεσης με έναν εχθρό που κατέχει την υπεροπλία σε όλα τα επίπεδα.

Για όσους σαμπόταραν τις ράγες στη διαδρομή από το τρενάκι του τρόμου μιας κοινωνικής πραγματικότητας που εξοντώνει με κάθε πιθανό τρόπο όσους την αμφισβητούν, τα κάγκελα της φυλακής θα είναι μια πραγματικότητα χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα γίνει αποδεκτή χωρίς μάχη.

Με αυτές τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι του έκλεισε τα μάτια και ονειρεύτηκε όχι αυτά που θα ήθελε να ζήσει έξω από τα τείχη αλλά τον μακροχρόνιο εφιάλτη της αδράνειας, της αναμονής, της αλλοίωσης των ενστίκτων.

Το επόμενο πρωί αντικρίζοντας για πρώτη φορά τη μονοτονία μιας αιχμάλωτης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας είχε ήδη βαρεθεί να κάνει υπομονή, την είχε δει να ταξιδεύει άσκοπα μέσα στους λαβύρινθους της ανοχής στα πρώτα δείγματα μιας συγκαλυμμένης δειλίας. Κλείδωσε το μίσος του στη βαλίτσα των ανέπαφων συναισθημάτων δίπλα στην αγάπη του για την ελευθερία και έδωσε το κλειδί σε ένα σύντροφο για να το αφήσει δίπλα στους τάφους των δολοφονημένων συντρόφων που έπεσαν μαχόμενοι τον εχθρό.

Τα χρόνια περάσαν και το μόνο που κατάφερε η φυλακή ήταν να τον γεμίσει οργή, να τον κάνει ανυπόμονο για το μετά, να αναζητήσει τρόπους για την πρακτική εφαρμογή του αναρχικού πολέμου· είχε αντιληφθεί πως η μόνη εφικτή συμμαχία είναι αυτή με τον κόσμο των πιθανοτήτων.

Πιθανοτήτων λίγων για να πείσει την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της κοινωνίας ότι η επιλογή του δεν αποτελεί κάτι μεταξύ τρέλας και αδιέξοδου αλλά αρκετών ώστε να αξίζει να ποντάρεις πάνω τους για τη μεγάλη ιδέα της καταστροφής. Της μεγάλης ιδέας για μια μετωπική σύγκρουση με τον κόσμο των σκιών και τους υποτακτικούς του. Η πόρτα της φυλακής ανοίγει και τώρα ξέρει τι πρέπει να κάνει, να διατηρήσει τη μνήμη ζωντανή, να μην αφήσει χώρο στη λήθη, να μην ξεχάσει τους συντρόφους που μείναν πίσω, να ξαναπιάσει το νήμα της εξέγερσης από εκεί που είχε διακοπεί, να χύσει το δηλητήριο της ανυποταξίας στα δίκτυα αναπαραγωγής της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Για τη διαρκή αναρχική εξέγερση!
Καμία ανακωχή με την εξουσία και τις μαριονέτες της!»

Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη!

Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας!

Υ.Γ. Στις 11/12 συμπληρώνονται δυο χρόνια από τότε που χάθηκε ο αδερφός μας Σεμπαστιάν Άνγκρυ Οβερσλούιχ στη διάρκεια ένοπλης απαλλοτρίωσης τράπεζας στη Χιλή από τα πυρά ενός ένστολου υπηρέτη του συστήματος. Πιστεύουμε πως αυτός ο Μαύρος Δεκέμβρης είναι μια ευκαιρία να τιμήσουμε τη μνήμη του αναρχικού μας αδερφού ενοποιώντας την αναρχική μνήμη και καταργώντας στην πράξη σύνορα και αποστάσεις.

Νίκος Ρωμανός

Παναγιώτης Αργυρού, μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

https://athens.indymedia.org/post/1551214/