ΚΕΙΜΕΝΑ
1. "Όνομα είναι ένας ήχος της φωνής που έχει κάποια σημασία κατά συνθήκη, χωρίς αναφορά σε χρόνο. Τα μέρη αυτού (δηλαδή οι ήχοι των γραμμάτων ή συλλαβών) ξεχωριστά από μόνα τους δεν έχουν καμιά σημασία".
(Αριστοτέλης, Περί ερμηνείας, 16a19-21)
2. "Αυτή η ουσία του Είναι (η ιδέα), για την οποία δίνουμε λόγο με ερωτήσεις και απαντήσεις, τι από τα δύο είναι; Είναι αιωνίως η ίδια με τον εαυτό της και σταθερή ή άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς; Μήπως το καθαυτό Ίσο, το καθαυτό Ωραίο, το καθένα από τα καθαυτό πράγματα (ιδέες), το Ον, υφίσταται καμιά μεταβολή και ποια; Ή μήπως καθένα από αυτά τα όντα έχει καθαυτό μία και μόνη μορφή, είναι πάντα ίδιο με τον εαυτό του και ποτέ δε δέχεται καμιά αλλαγή;
- Αναγκαστικά, Σωκράτη, απάντησε ο Κέβης, πρέπει να είναι αναλλοίωτα και σταθερά.
-Τι συμβαίνει όμως με τα πολλά ωραία αντικείμενα, όπως άνθρωποι, άλογα ή φορέματα ή άλλα παρόμοια, ή με τα ίσα, | ίδια δεν μπορείς με κανέναν άλλο τρόπο να τα συλλάβεις παρά μόνο με τη σκέψη, γιατί αυτά είναι αόρατα και όχι ορατά.
- Λέγεις απόλυτα την αλήθεια, είπε ο Κέβης".
(Πλάτων, Φαίδων 78d-79a) 3. "Το παλιό ρόδο υπάρχει μόνο ως όνομα, κρατάμε γυμνά ονόματα". (Ουμπέρτο Έκο, Το όνομα του ρόδου, μτφρ. Έφη Καλλιφατίδη, Αθήνα 1985, σ. 657) 4. "Δεν είναι οι λέξεις που εκφέρεις εκείνο που μετράει, μήτε κι εκείνο που έχεις στο μυαλό σου την ώρα που την εκφέρεις, αλλά το πόσο αυτές διαφοροποιούν τη ζωή σου σε διάφορες στιγμές της. Πώς ξέρω εγώ ότι δύο άνθρωποι σκέφτονται το ίδιο πράγμα, όταν και οι δυο τους λένε πως πιστεύουν στον Θεό; […] Είναι η πράξη που δίνει στις λέξεις το νόημά τους". (Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν, Πολιτισμός και αξίες, μτφρ. Μ. Δραγώνα-Μονάχου, Κ. Κωβαίος, Αθήνα 1986, σ. 127-128) 5. "Οι λέξεις είναι τα εργαλεία μας,και ως minimum θα έπρεπε ναχρησιμοποιούμε ξεκάθαρα εργαλεία:θα έπρεπε να ξέρουμε αυτό πουεννοούμε |
τα ωραία και τα ομώνυμα μ' αυτά; Διατηρούν πάντα την ταυτότητά τους ή συμβαίνει το τελείως αντίθετο απ' ό,τι μ' εκείνα (τις ιδέες), ούτε δηλαδή είναι τα ίδια με τον εαυτό τους ούτε το ένα με το άλλο, και, για να το πούμεκαθαρά, ποτέ και | | και πρέπει από πρώτα να εξοπλιστούμε ενάντιαστις παγίδες που μας βάζει η γλώσσα".
(J.L. Austin, A plea for excuses, Philosophical Papers, Oxford 1970,σ. 181-182)
Σαγκάλ, Ακροβάτης, 1914-1915, Ιδιωτική |
|
πουθενά δε διατηρούν την ταυτότητά τους;
- Έτσι είναι πάλι, είπε ο Κέβης, ποτέ δε μένουν τα ίδια.
- Και αυτά μεν μπορείς να τα πιάσεις, να τα δεις ή να τα αισθανθείς με τις άλλες αισθήσεις, εκείνα όμως που είναι πάντοτε τα | Συλλογή, Παρίσι. Όπως ο σχοινοβάτηςκαλλιτέχνης, έτσι και ο φιλοσόφος αποτελεί μια μορφή ενδιάμεση, μια οντότητα που ζεί αιωρούμενη στα όρια δύο κόσμων: των πραγμάτων και των λέξεων-ονομάτων τους. Σ΄αυτόν το απολλώνιο και το διονυσιακό στοιχείο συνυφαίνονται χωρίς να καταστρέφεται η συνοχή. |
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου